| 
از عشق دوری چون کنم؟ کین عشق مستوری شکن
| از عشق دوری چـون کنم؟ کین عشق مستـوری شکن | بــا شـیـر شـد در حـلـق دل، بــا جـان بــرون آیـد ز تـن |
| تـرک کـله داری، شـبـی، کـرد این،مپـرسـیدم، کـه شـد | ســـر ســـویـــدای دلـــم ســـودای آن تـــرک خـــتـــن |
| در دل نــــهــــادم مـــــهــــر او و آن دل روان دادم بـــــدو | زیـرا کــه گـر در جــان نـهـم، جــانـم نـگـنـجــد در بــدن |
| زان چــهـره چــون یـاد آورم،در گــور، بــعــد از ســالــهــا | اشــکــم بــرویـانــد عــلــف، آهــم بــســوزانــد کــفــن |
| مــن مــی تــوانــم جــان خــود در پـــای او کــردن ولــی | چون من بـکلی او شدم،خود چون تـوان گفت او و من؟ |
| ما را سـپـر کردن چـه سود؟ اینجـا، که دسـت عشق او | بــر سـیـنـه زخــمـی مـیـزنـد کـان را نـبــیـنـد پــیـرهـن |
| بـر سـرو قـدش زلـف را، دل دیـد و بــا وی گـفـت: هـی! | از بـوسه دزدی تـوبـه کن، کین جـا درخـتـست و رسن |
| گوید که: «سن سن » ترک من، چون گویمش نامهربان | ور مـهربـان مـیخـوانمـش اینـرا نمـیگـوید کـه: «سـن » |
| گفـتـا: بـخـواهم کشـتـنت روزی، چـو گفتـم: خـون بـها؟ | بـنمود روی خـود که: هان! گفتـم: زهی وجـه حـسـن! |
| هر ساعتـی شکر بـه من ز آن پـستـه من من می دهد | گر نیست ساحر؟ چون دهد از پسته ای شکر به من؟ |
| ای بـــاغـــبـــان، گـــر بـــاغ را آرایــشـــی داری هـــوس | شـمشـماد را بـر کن زبـن وین سـرو بـنشـان در چـمن |
| ای بــاد، اگـر در قـتـل مـن سـعـیـی کـنـد، بـا او بـگـوی: | مــا رخ نــپــیــچــانــیــده ایــم، ار نــاوکــی داری، بــزن |
| دی عـزم دل بـرداشـتـن کـردم، غـمـش گـفـت: اوحـدی | نـتــوان کـه دل زوبــر کـنـی، تــن درده و جـانـی بــکـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج