| 
مرا با دوست میباید که رویارو سخن گویم
| مـرا بـا دوسـت مـیـبـاید کـه رویـارو سـخـن گـویم | نه بـا او دیگری مشغول و من بـا او سـخـن گویم |
| سـر بـیدوسـت بـر زانو چـه گویی؟ فرصتـی بـاید | که او بـنشیند و من سر بـر آن زانو سـخـن گویم |
| مـرا گـویـنـد: دردش را بــجــوی از دوسـتــان دارو | نه بـا دردش چـنان شادم که از دارو سخن گویم |
| چـو بـوی نافه گردد فاش بـوی مشـک شـعـر من | چو من در شیوه آن چـشم بـی آهو سخن گویم |
| بـی رغـو میتـوان رفتـن ز دسـت او، ولی تـرسـم | وفـای او بــنـگـذارد کـه در یـرغـو ســخــن گـویـم |
| همـیشـه حـاجـت ابـرو چـو سـر در گـوش او دارد | بـه گوش او رسد حـالم، چـو بـا ابـرو سخن گویم |
| دل مـن چـون ز موی او پـریشـانسـت و آشـفـتـه | به وصف موی او باید که همچون مو سخن گویم |
| گرم چون اوحدی روزی سر زلفش به دست افتد | چـو چـین زلف تـا بـرتـاش تـو بـر تـو سخـن گویم |
| بـه قـول زشـت بـد گـویان نـگـردد گـفـتـه مـن بـد | جـهان نیکو همی داند که: من نیکو سخـن گویم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج