| 
مادر غم هجران تو، گر زانکه بمیریم
| مـادر غـم هجـران تـو، گـر زانکـه بـمـیریم | بـر وصـل تـو یکـروز بـبـینی که: امیریم |
| ای سرو، که اسـبـاب جـوانی همه داری | بـا ما بـه جـفا پـنجه مینداز، که پـیریم |
| گـر تـلـخ شـود کـام دل مـا چـه تــفـاوت؟ | کز یاد لب لعـل تـو در شـکـر و شـیریم |
| از بــهــر فــرســتــان ایـن قــصــه بــر تــو | پـیوستـه دوان در طلب پـیک و دبـیریم |
| در شهر طبـیبـیست که داند همه رنجـی | او نیز ندانست که: مجروح چه تـیریم؟ |
| با روی تو این سختی پیوند که ما راست | بعد از تو روا باشد، اگر دوست نگیریم |
| گـو: قـافـله بـیرون رو و همراه سـفـر کـن | ما را سـفر و عزم نبـاشد، که اسیریم |
| هر تلخ، که خواهی تو، بـگو، تا بـنیوشیم | هر زهر، که داری تو، بـده، تا بـپـذیریم |
| این نـامـه پـراگـنده از آنسـت کـه بـی تـو | چـون اوحـدی امروز پـراگـنده ضـمیریم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج