| 
گر شبی چاره این درد جدایی بکنم
| گـر شــبــی چــاره ایـن درد جــدایـی بــکـنـم | از شــب طــره او روز نــمــایــی بــکــنــم |
| ور بـه دسـت آورم از شـام دو زلـفـش گـرهی | تـا سـحـر بـر رخ او غـالـیه سـایی بـکـنـم |
| سـرزنش می کندم عقل که: در عشق مپـیچ | بــروم چــاره ایـن عــقــل ریـایـی بــکــنـم |
| از بــرای ســخــن عــقـل خــطــایـی بــاشــد | کـه بـه تـرک رخ آن تـرک خـتـایـی بـکـنـم |
| گـر مسـخـر شـود آن روی چـو خـورشـید مـرا | پـادشاهی چـه؟ که دعوی خـدایی بـکنم |
| هر چه باشد، ز دل و دانش و دین، گر خواهد | بـدهم و آنچـه مـرا نیسـت گـدایی بـکـنم |
| از جـدایی شـدم آشـفـتـه و انـدر همـه شـهر | مـددی نیسـت کـه تـدبـیر جـدایی بـکـنم |
| صـبـر گـوینـد: بـکـن، صـبـر بـه دل شـاید کـرد | چون مرا نیست دلی، صبر کجایی بکنم؟ |
| اوحـــدی وار اگـــر آن زلـــف دو تـــا بـــگـــذارد | زود یـکـتــا شـوم و تـرک دوتـایـی بــکـنـم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج