| 
شماره ٢١٢: خطت خورشید را در دامن آورد
| خــطــت خــورشــیـد را در دامـن آورد | ز مـشـک ناب خـرمن خـرمن آورد |
| چـنـان خـطـت بــرآوردسـت دسـتــی | که با خورشید و مه در گردن آورد |
| کــلـه دار فــلـک از عــشــق خــطــت | چـو گـل کـرده قـبـا پـیـراهـن آورد |
| خط مشکینت جوشی در دل انداخت | لب شیرینت جـوشی در من آورد |
| فلک را عـشـق تـو در گردش انداخـت | جـهان را شـوق تـو در شیون آورد |
| نــدانــم تـــا فـــلــک در هــیــچ دوری | بـه خوبـی تو یک سیمین تن آورد |
| فلک چون هر شبـی زلف تـو می دید | که چـندین حـلقـه مردافـکـن آورد |
| ز چــشـم بــد بــتــرســیـد از کـواکـب | سـر زلـف تــو را چــوبــک زن آورد |
| از آن سـر رشـتـه گم کـردم کـه رویت | دهانی همچـو چـشم سوزن آورد |
| از آن سـرگشـتـه دل ماندم که لعـلت | گـهـر سـی دانـه در یک ارزن آورد |
| ز بـــهـــر ذره ای وصـــل تـــو هــر روز | اگر خـورشید وجـهی روشـن آورد |
| چــون آن ذره نـیـافـت از خــجــلـت آن | فـرو شـد زرد و سـر در دامن آورد |
| دل عــطــار در وصـــلــت ضـــمــیــری | بــه اسـرار سـخـن آبــسـتـن آورد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج