| 
شماره ٥٢٧: چه وسعت است که این بحر پرگهر دارد
| چـه وسـعت اسـت که این بـحـر پـرگهر دارد | کــه هــر حــبـــاب در او عــالــم دگــر دارد |
| درین محیط بـه هر موجـه ای که می پـیچـم | دل رمــیـده ای از ریـگ تــشــنــه تــر دارد |
| چـه حـکمت اسـت که آسوده تـر بـود در راه | ز دوش راهـــروان هــر کـــه بـــار بـــر دارد |
| بــغـیـر دل کـه دو عـالـم بــود بــه فـرمـانـش | کدام خـوشـه درین خـاکدان دو سـر دارد؟ |
| همیشـه خـازن شـهدسـت از حـلاوت عیش | کـسـی که خـانه چـو زنبـور مخـتـصـر دارد |
| بــه اشـک تــاک دل بــاغـبــان نـمـی سـوزد | سـرشـک مـا بــه دل چـرخ کـی اثـر دارد؟ |
| نـصـیب خـاک نـشـینـان بـود حـلـاوت عـیش | دریــن مــقــام نــی بـــوریــا شـــکــر دارد |
| ز گـرد تــا نـفــتــاده اســت آســیـای فــلـک | چــرا کـســی ز غــم رزق دیـده تــر دارد؟ |
| بـه جـانـبـی رود از شـوق هـر نـفـس دل مـا | در آشــیـانــه مــا بــیـضــه بــال و پــر دارد |
| در آن مـحـیـط کـه بـاد مـراد تـسـلـیم اسـت | ســفــیـنـه از نـفــس نـاخــدا خــطــر دارد |
| تـو گوش چون صدف از سنگ کرده ای، ورنه | زبـــان مـــوج خـــبـــرهــا ازان گـــهــر دارد |
| بـه داغ عشق منه دل که این سـتـاره شوخ | بــه هـر تــجــلـی خـود مـشـرق دگـر دارد |
| به طوف کعبه رسیدن گذشتن است از خود | خوشا کسی که سرو برگ این سفر دارد |
| بــه گـرد چــشــم تــو آب حــیـا نـمـی گـردد | دریـن زمـانـه کـه آیـیـنـه چــشـم تــر دارد |
| مده بـه اهل سـخـن عـرض، فـکـر خـامی را | کـه هـمـچـو طـفـل خـرابـات صـد پـدر دارد |
| دل تــو قـابــل تأثــیـر فـکـر صــائب نـیـســت | وگـــرنــه نــالــه مــا شـــعـــلــه اثـــر دارد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج