جعفر حبیبی (تنهای بی سنگ صبور) – تزریقِ ناشنیده ها

ای قهرمانِ گم شده در متن داستان
ای شیشه ی شکسته ی این شهرِ سنگ خیز!

تزریق کن تمام غمت را درون من
تا که “خراب” تر شود این شاعرِ مریض!!

بین دو دستِ سِر شده خود را مچاله کن
حالا یواااش در بغلم گریه کن عزیز

ما را نمی شود کسی از هم جدا کند
وقتی که زندگی نتوانست، مرگ نیز…

ج.ح

96/09/12
______________________________
پ.ن: هیچ چیزت را به من نگو!
هیچ چیزت را به من نده لطفاً!
بگذار گمانِ گندمِ نگاهت
در ذهنِ لهجه دارِ من
با شک به هستی عجین شود
ش.ن