سیدمحمود کاظمی – ما دلشکسته ایم

ازروزگار و زان همه وصفش به دلخوشی
هرگز ندیده ایم و فقط ما شنیده ایم

از جام پر ز زهر و بسی چون هلاهل اش
گر هفت خط نگشته به خطی چشیده ایم

در بیشه زار زندگی همچون غزال خرد
زان نعره های شیر ژیانش رمیده ایم

در اوج عزلت ایم و به خلوت نه مونسی
بر دور جان حجاب ازالت تنیده ایم

هرکس شبش به بزم و به شادی سحر شود
بیچاره ما که مونس هر اشک دیده ایم

دیدم که عاشقان رخ جانان به دل کشند
ما هم به دل که آه دمادم کشیده ایم

در جمعشان عجب همه معشوق و عاشقند
ما هم چو طفل خرد به کنجی خزیده ایم

بیراهه هرکه شد همه قامت چو سرو راست
ما راست قامتان و بسی قد خمیده ایم

من شرمسار ام ای دل و ای دیده بهرتان
جز آه و اشک غم چه دگر آفریده ایم

من شرمسار ام ای همه ی روز و سال و ماه
عمرم گذشت به باطل و ایمان دریده ایم

هرکس به ما رسید حدیثی به ما رساند
کاخر ز جمله ها به یکی خوش رسیده ایم

*از هر چه بگذریم سخن دوست خوشتر است*
راه سعادت آن که ز دنیا رهیده ایم….