ابیات پراکنده از مثنوی بحر متقارب

بـــانـــدا نــمـــودنـــد و خـــشـــور رابــــدیـــد آن ســـراپــــا هـــمـــه نـــور را***کـفــن حــلـه شــد کـرم بــهـرامـه راکــز ابــریــشــم جــ…

بـــانـــدا نــمـــودنـــد و خـــشـــور را	بــــدیـــد آن ســـراپــــا هـــمـــه نـــور را
***
کـفــن حــلـه شــد کـرم بــهـرامـه را	کــز ابــریــشــم جــان کــنــد جــامــه را
***
بـه کـوه انـدرون گـفـت: کـمـکـان مـا	بــیــا و بـــکــن، بـــگــســلــد جــان مــا
***
تــوانـی بــرو کــار بــســتــن فــریـب	کـه نـادان هـمـه راسـت بــبــنـد و ریـب
***
گرفت آب کاشـه ز سـرمای سـخـت	چــو زریــن ورق گــشــت بــرگ درخــت
***
ز قلب آنچنان سوی دشمن بـتـاخت	کـه از هـیـبــتــش شـیـر نـر آب تــاخـت
***
چـو گـشـت آن پـریروی بـیمـار غـنـج	بـــبـــریــد دل زیــن ســرای ســـپـــنــج
***
ســگــالــنــده چــرخ مــانــنــد غــوچ	تــبـــر بـــرده بــر ســر چــو تــاج خــروچ
***
کـه بـر آب و گـل نـقـش مـا یـاد کـرد	کـــه مـــاهــار در بـــیــنـــی بـــاد کـــرد
***
بـه دشـمـن بــر، از خـشـم آواز کـرد	تــو گــفــتــی مــگــر تــنــدر آغــاز کــرد
***
نـفـس را بــه عـذرم چـو انـگـیـز کـرد	چــــو آذر فـــزا آتــــشـــم تــــیـــز کـــرد
***
زهـر خـاشـه ای خـویـشـتــن پــرورد	کـه جــز خــاش وی را چــه انـدر خـورد؟
***
نشسـت وسخـن را همی خـاش زد	ز آب دهــــــن کـــــــوه را شـــــــاش زد
***
بـــبـــادافـــره جـــاودان کـــردمـــنــد	بـــه دوزخ بــــمـــانـــد روانـــش نـــژنـــد
***
یــکــی بـــزم خــرم بــیــاراســتــنــد	مـی و رود و رامـشـگـران خــواســتــنـد
***
تـن خـنگ بـید، ارچـه بـاشـد سـپـید	بــه تــری و نـرمـی نـبــاشــد چــو بــیـد
***
کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار	کــفــیـده شــود ســنـگ تــیـمــار خــوار
***
درخــش، ارنـخـنـدد بــه وقـت بــهـار	هــمـــانــا نــگـــریــد چـــنــیــن ابـــر زار
***
بــه دامـم نـیـامـد بــســان تــو گــور	رهـایـی نـیـابــی، بــدیـن سـان مـشـور
***
رســیـدنـد زی شــهـر چــنـدان فـراز	ســپــه خــیـمـه زد در نـشــیـب و فــراز
***
چه خوش گفت مزدور بـا آن خدیش:	مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش
***
تـن از خوی پـر آب و دهان پـر ز خاک	زبـان گـشـتـه از تـشـنـگـی چـاک چـاک
***
فــگــنـدنـد بــر لـاد پــر نـیـخ ســنـگ	نـــکــــردنـــد در کــــار مـــوبــــد درنـــگ
***
بــه یـک بــاد اگـر بـیـشـتـر تـار رنـگ	کـه بـاشـد کـه بـیشـی بـود بـی درنـگ
***
دو جــوی روان از دهــانــش زخــلــم	دو خـرمـن زده بـر دو چـشـمـش زخـیـم
***
بـــهــارســت هــمــواره هــر روزیــم	بــه مـنـکــر فــراوان، بــه مــعــروف کــم
***
مـکـن خـویـشـتــن از ره راسـت گـم	کــه خـــود را بـــه دوزخ بـــری بـــافــدم
***
بـه دشـت ار بـه شـمشـیر بـگـزاردم	ازان بـــه کـــه مـــاهـــی بـــیــو بـــاردم
***
اگــر بـــاشــگــونــه بـــود پــیــرهــن	بـــود حـــاجـــت بـــرکـــشـــیــدن زتـــن
***
جـگـر تــشـنـگـانـنـد بــی تـوشـگـان	کـــه بـــیــچـــارگـــانــنــد و بـــی زاوران
***
وگـــر پـــهــلــوانــی نــدانــی زبـــان	ورز رود را مـــــــاورالـــــــنــــــهــــــر دان
***
کـه هـرگـه کـه تـیـره بــگـرددجـهـان	بــــســـوزد چـــو دوزخ شـــود بــــا دران
***
بــدانـدیـش دشــمـن بــرو ویـل جــو	کــه تـــا چـــون ســتـــانــد ازو چــیــز او
***
سـرشـک از مـژه همـچـو در ریخـتـه	چـــو خــوشــه ز ســارونــه آویــخـــتـــه
***
نشستـه بـه صد چـشم بـر بـاره ای	گــرفــتــه بــه چــنــگ انــدرون بــاره ای
***
لــب بـــخــت پـــیــروز را خــنــده ای	مـــرا نـــیـــز مـــروای فــــرخــــنـــده ای
***
میلـفـنج دشـمن، کـه دشـمن یکـی	فــزونـســت و دوســت ار هـزار انـدکـی
***
ایــا خـــلــعــت فــاخـــر از خـــرمــی	هـمـی رفـتــی و مـی نـوشـتـی ز مـی
***
جـوان بــودم و پـنـبــه فـخـمـیـدمـی	چــو فـخـمـیـده شـد دانـه بــرچـیـدمـی
***
جـوان چـون بــدیـد آن نـگـاریـده روی	بــه ســان دو زنــجــیـر مــرغــول مــوی
***
بـــه خـــنــیــاگــری نــغـــز آورد روی	که: چـیزی که دل خوش کند، آن بـگوی
***
بــه چـشـم دلـت دیـد بــایـد جـهـان	کــه چــشــم ســر تــو نــبــیـنــد نـهـان
***
بــدیـن آشــکــارت بــبــیـن آشــکــار	نـــهــانــیــت را بـــر نــهــانــی گـــمـــار