غزل

از کوچه ی ماهم گذری کن گذری کن بر عاشق زارت نظری کن نظری کن این سوز و گدازم همه

ﺩﻭﺵ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﻢ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻠﮑﯽ ﺑﺴﭙﺮﺩﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﻠﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ

من  و نیمه ی شام تار جدایی من و غصه و غربت و بی وفایی من و ناله هایی که

دادی تو به من با غم خود چوب و عصا را با حیله گرفتی تو ز من لطف و صفا

از زبانِ عشق شنیدم ،که ماهم مرده ایم … زیرِ قالی مانده ایم و خاکِ حسرت خورده ایم … «؛»!!«؛»!!«؛»!!«؛»!!«؛»!!«؛»