غزل

دادی تو به من با غم خود چوب و عصا را با حیله گرفتی تو ز من لطف و صفا

از زبانِ عشق شنیدم ،که ماهم مرده ایم … زیرِ قالی مانده ایم و خاکِ حسرت خورده ایم … «؛»!!«؛»!!«؛»!!«؛»!!«؛»!!«؛»

می آمدی دیدم نگاهت را، پاییزی و بی حال وشرمنده نزدیکتر دریای دل وا شد ، با صورتی آغشته از

می آید آن شب که بمیرم اندر خیال تو گویا نمانده ست نشان اندر وصال تو گیرم که خواهم این

لطافت عشق عطر نفست کرده چه خوش، آب وهوارا بر من تو بدم ذره ای از روح خدا را از