ای نــهـاده پــای هـمــت بــر ســر اوج ســمــاوی گرفته ملک حکمت گشته در وی مقتدابـر سـریـر حـکـمـت انـدر خـطـه کـون و فـسـاداز تـو عـادل تـر نبـد هرگز…
| ای نــهـاده پــای هـمــت بــر ســر اوج ســمــا | وی گرفته ملک حکمت گشته در وی مقتدا |
| بـر سـریـر حـکـمـت انـدر خـطـه کـون و فـسـاد | از تـو عـادل تـر نبـد هرگز سـخـن را پـادشـا |
| مشـرق و مغـرب ز راه صـلح بـگـرفـتـی بـکـلک | نـاکـشـیده تـیغ جـنـگـی روز کـین انـدر وغـا |
| لـاجــرم ز انـصـاف تــو، روی ز مـن شـد پــر درر | همچـو از اوصـاف تـو، چـشـم زمانه پـر ضـیا |
| گـوی همت بـاخـتـی بـا خـلق در میدان عـقـل | بـاز پـس مـانـدنـد و بـردی و بـریـن دارم گـوا |
| نی غـلط کـردم که رای صـایبـت بـا اهل عـصـر | کـی پــسـنـدد از تـو بــازی یـا کـجـا دارد روا |
| چـون زر و طاعت عزیزی در دو عالم زان که تـو | بـا قـنـاعـت همـنـشـینی بـا فـراغـت آشـنـا |
| سـیم نـااهلـان نجـویی زان کـه نپـسـندد خـرد | خـاکـروبـی کـردن آن کـس را کـه داند کیمیا |
| شـعـر تـو روحـانیان گـر بـشـنوند از روی صـدق | بـانگ بـرخـیزد ازیشان کای سـنایی مرحـبـا |
| حجتی بـر خلق عالم زان دو فعل خوب خویش | شـاعری بـی ذل طـمع و پـارسـایی بـی ریا |
| عیسـی عصری که از انفاس روحـانیت هسـت | مـردگـان آز و مـعــلـولـان غــفـلـت را شــفـا |
| بـس طـبـیب زیرکی زیرا که بـی نبـض و عـلیل | درد هر کـس را ز راه نطـق مـی سـازی دوا |
| نـظـم گـوهـربــار عـقـل افـزای جــان افـروز تــو | کـرد شـعـر شـاعـران بـوده را یـکـسـر هـبــا |
| معجـز موسی نمایست این و آنها سحر و کی | سـاحـری زیبـا نماید پـیش موسـی و عـصـا |
| هر کـه او شـعـر تـرا گـوید جـواب از اهل عـصـر | نزد عـقـل آنکـس نماید یافـه گوی و هرزه لا |
| زان کـه بــشـنـاسـنـد بــزازان زیـرک روز عـرض | اطـلـس رومـی و شـال شـشـتـری از بـوریا |
| شـاعـران را پـایه بـی شـرمی بـود تـا زان قبـل | حـاصـل و رایج کنند از مدح ممدوحـان عـطـا |
| صـورت شـرمـی تـو انـدر سـیـرت پـاکـی بـلـی | بـا چـنان ایمـان کـامل، این چـنین بـاید حـیا |
| شعر و سحـر و شرع و حکمت آمدت اندر خبـر | ره بـرد اسـرار او چـون بـنـگـرد عـیـن الـرضـا |
| کاین چـهارست ای سنایی چـار حرف و یافتـند | زین چـهار آن هر چـهار از نظم و نثـر اوسـتـا |
| تـا حـریـم کـعـبــه بــاشـد قـبــلـه اهـل سـنـن | تـا نـعـیـم سـدره بـاشـد طـعـمـه اهـل بـقـا |
| سـدره بــادت دسـتــگـاه بــخـشـش دارالـبــقـا | کـعـبــه بــادت پــایـگـاه کـوشــش دارالـفـنـا |
| کعبـه و سدره مبـادت مقصد همت که نیسـت | جـز «و یبـقی وجه ربـک » مر تـرا کام و هوا |
| نـظـم عـشـق آمـیـز عـارف را ز راه لـطـف و بـر | بـرگـذر از عـیـبـهـاش و در گـذر از وی خـطـا |
| تا که باشد عارف اندر سال و ماه و روز و شب | شــاکـر افـضــال تــو انـدر خــلـا و انـدر مـلـا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
