ای از گل رخسار تو خون در دل لاله

ای از گـل رخـسـار تـو خـون در دل لـالهبـر لـالـه ز مشـک سـیه افـکـنده گـلـالهبازآی که چشم و رخت ایماه غزل گویاین عـین غـزال آمـد و آن رشـک غـزالـهاز خ…

ای از گـل رخـسـار تـو خـون در دل لـاله	بـر لـالـه ز مشـک سـیه افـکـنده گـلـاله
بازآی که چشم و رخت ایماه غزل گوی	این عـین غـزال آمـد و آن رشـک غـزالـه
از خـاک درت بـرنتـوان گشـت که کـردند	مــا را بـــحــوالــی ســرای تــو حــوالــه
آورده بــخــونـم رخ زیـبــای تــو خــطـی	چـون بـنده مقرست چه حاجـت بـقبـاله
آن جـان که ز لعلت بـگه بـوسـه گرفتـم	دینیسـت تـرا بـر من دلـسـوخـتـه حـاله
بــرخـیـز و بــر افـروز رخ از جــام دلـفـروز	کـز عـشـق لـبـت جـان بـلـب آورد پـیاله
از آتـش مـی بـیـن رخ گـلـرنـگ نـگـارین	هـمـچــون ورق لـالـه پــر از قـطـره ژالـه
چـشـمـم بـمه چـارده هرگـز نشـود بـاز	الــا بــه بــتــی مـاه رخ چــارده ســالــه
تـا گشـت گـرفـتـار سـر زلف تـو خـواجـو	چون موی شد از مویه و چون نال ز ناله