ای رفته پیش چشمه نوش تو آب می

ای رفته پـیش چشمه نوش تـو آب میچشم تو مست خواب و تو مست و خراب میفـرخـنـده روز آنـکـه بـروی تـو هر دمـشطــالــع شــود ز مــطــلــع جــام آفــتــاب مــ…

ای رفته پـیش چشمه نوش تـو آب می چشم تو مست خواب و تو مست و خراب می
فـرخـنـده روز آنـکـه بـروی تـو هر دمـش طــالــع شــود ز مــطــلــع جــام آفــتــاب مــی
اکـنون کـه بـاد صـبـح گـشـاید نقـاب گل آب فــســـرده را ز چـــه ســـازی نــقــاب مــی
تـا کـی کـنـم ز دیده مـی لـعـل در قـدح از گـــوهــر قـــدح بـــنــمــا لـــعـــل نــاب مــی
حاجت بـشمع نیست که بـزم معاشران روشــن بــود بــتــیـره شــب از مـاهـتــاب مـی
هر چـند گفتـه اند حکیمان که نافعست مـــحـــروریـــان آتـــش غـــم را لـــعـــاب مـــی
سـاقـی ز دور مـا قـدحـی چـند در گـذار کــز بــســکـه آتــشــســت نـداریـم تــاب مـی
چـشمم نگر ز شوق تـو قائم مقام جـام اشــکـم بــبــیـن ز لـعـل تــو نـایـب مـنـاب مـی
خواجو که هست بر در میخانه خاک راه بــا او مـگــوی هـیـچ ســخــن جــز زبــاب مـی

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج