دکتر بلرام شکلا
دکتر بلرام شکلا را نخستین بار در انجمن های ادبی بیدل دیدم. در جمع شاعران انجمن ادبی بیدل دکتر شکلا و پروفسور دهرمیندرنات چهره های شاخصی هستند که هر دو تلاش دارند تا به زبان فارسی و شعر فارسی نیز خدمت کنند. دکتر شکلا به زبان های اردو و هندی و سانسکریت و انگلیسی مسلط است و شعر می گوید و در دانشگاه دهلی در دپارتمان هندوشناسی نیز درس می دهد. وی چند سالی ست که آموزش زبان فارسی را نیز آغاز کرده است و با حضور منظم در انجمن ادبی بیدل حالا شعر فارسی هم می گوید و همچنان عالمی متواضع و شاعری دوست داشتنی ست. او در آینده ی نزدیک آوازه ی علمی و ادبی اش از هندوستان فراتر خواهد رفت. هم اکنون دکتر بلرام سرگرم ترجمه ی اشعاری از حافظ و مولانا به زبان های سانسکریت است .
دکتر علیرضا قزوه
با هم چند غزل او را می خوانیم:
1
منم……..
گیاه غنچه منم نخل باردار نیم
بجز شگفتن و خندیدن اهل کار نیم
مرا که گام زدن عین منزل حاصل
خوشی وصلم و اندوه انتظار نیم
گل سراسر رنگم بدون گوش و خروش
فریبخورده ی آوازه ی هزار نیم
بهار بهر معانی ی خود مرا جوید
درختم آن که رهین ره بهار نیم
نگاهدار دل تیره تا رسیدن نور
چراغوارم و بی صبر کرموار نیم
به نام جان جهان است هردمم هردم
پی فریب جهان جان و دل سپار نیم
۲
بت من خود خدای نازنین است
ببین کفرم کز ایمانت حصین است
برایش ترک دین و ترک ایمان
برایم عین ایمان عین دین است
در آنجایی که بت را دید زاهد
همانجا چشم من الله بین است
تو می گویی همان است و همان است
من این گویم همین است و همین است
پی اش افغانیان محو فغان اند
برایش بر جبین چین چین است
گذشت از پارسای مردم پارس
فقط اینش بهشت بهترین است
تمام هندیان هندوی رویش
به دلهاشان نه فکر آن و این است
ز تار زلفش است این تار زنّار
که نورش قشقه* ی زیب جبین است
به سوگند تمام آسمان ها
کسی چون او نه بر روی زمین است
رخ غارتگر بیت دلم بین
خدا ی لامکان اینجا مکین است
برای اختتام آفرینش
نگاه محشرش حشر آفرین است
* قشقه: نشانی که هندوها بر پیشانی دارند.
۳
هزار منزل مقصد نثار بر ره دوست
مرا که دشت نوردی ز عیش قصر نکوست
مرا رسیدن و رفتن نه منزل است و ره است
به دوست منزل راهی و ره همه بی دوست
مرا که کور کند جام جم چَهِ زمزم
طهارتی نکند هیچ گاه گر نه ازاوست
هزار خوان خطر را گذشته ایم ولی
به تو رسیدن ما مثل غنچه تو در توست
خوشا اسیری دامت که می شود آزاد
هزار نغمه ی پرّان که بند بند گلوست
۴
روغن لطف بدین شمع محبت بگذار
تا سحر طوف کند تا دل پروانه ی زار
زحمت اینقدر مکش در پی آرایش خود
خود خدا داده ترا روی که روید کشتار
آن که روزانه فزوند رخ جانان به جمال
تاب اندک ندهد هم به دل عاشق زار
در دلم موج زند قلزم درد دلسوز
کو بود بیم غم گیتی ی قطره کردار
مثل دربان همه تن هوشم و در دل نگرم
تا که داخل نشود هیچ خیال اغیار
همچو زاهد بپذیریم همه فانی و هیچ
گر در این دهر نشد دار دوام دلدار
5
گر نیست عشق…..
باشد که آهِ کوی محبّت اثر کند
تا تاجدار ملک تبسّم نظر کند
افتد گر آن رمیده به دام خیال من
بر من همای اوج سعادت گذر کند
جان و دلم ز من طلبد اذن همرهی
چون جان دلنواز من از من سفر کند
می خواهم از زمانه پسروش از آن پدر
با پند و با دعا پسران را پدر کند
گر نیست عشق؛ از چه سبب نام بردنش
یک لحظه گونه های تو را شعله ور کند؟
ای دل شکار شیر خدا باش؛ و دم مزن
آماده باش عمر تو را خون جگر کند
6
دشمنِ جان و دین بود دوست من این لقای تو
بادیه وار شد تنم در هوس و هوای تو
کاهش تن بود مرا در دل شب چو ماه نو
شمس وجود من بود سایه ی مهرزای تو
چشم من انتظار تو مقصد من دیار تو
ای تو عقیق بی بها جان و دلم بهای تو
ذکر من و خیال تو عید من و وصال تو
جان منی کجا روی ؟ این بر من سرای تو
در پی جان نمی رود چاره ی دل نمی کند
طبع شکسته پای من رفتن برقسای تو
برگ شود شکوفه ها غنچه به راه گل رود
زنده نسیم آذری باد! سمن قبای تو
نرگس چشم راه تو مریم حسن جاه تو
بلبل جان صدای تو گلشن گل ردای تو
در دل من خیال تو در نظرم جمال تو
بر لب جان وبال تو بر سر من بلای تو
آفت جان و دل شدی آتشِ آب و گل شدی
شعر تنک خیال من فکر گریزپای تو
