برو ای باد بهاری بدیاری که تو دانی

بــرو ای بــاد بــهـاری بــدیـاری کــه تــو دانــیخـبــری بــر ز مـن خـسـتـه بـیـاری کـه تـو دانـیچــون گـذارت بــســر کـوی دلـارام مـن افــتــدخـویش …

بــرو ای بــاد بــهـاری بــدیـاری کــه تــو دانــی	خـبــری بــر ز مـن خـسـتـه بـیـاری کـه تـو دانـی
چــون گـذارت بــســر کـوی دلـارام مـن افــتــد	خـویش را در حـرم افـکـن بـگـذاری کـه تـو دانـی
آسـتـان بـوسـه ده و بـاش که آسـان نتـوان زد	بـوسـه بـر دسـت نـگـاریـن نـگـاری کـه تـو دانـی
چـون در آن منزل فـرخـنده عـنان بـاز کـشـیدی	خـیمـه زن بـر سـر مـیدان سـواری کـه تـو دانـی
و گـر آهـنـگ شـکـارش بــود آنـشــاه ســواران	گو چو کشتی مده از دست شکاری که تو دانی
لاله گون شد رخم از خون دل اما چه توان کرد	کـه سـیـاهـسـت دل لـالـه عـذاری کـه تـو دانـی
عرضه ده خـدمت و گو از لب جـانبـخش بـفرما	مـرهـمـی بــهـر دل ریـش فـگـاری کـه تــو دانـی
بــر نـگــیـری ز دلــم بــاری از آنـروی کــه دانـم	نـبــود بــار غـم عـشـق تــو بــاری کـه تــو دانـی
سـر مـوئی نتـوان جـسـت کـنـار از سـر کـویت	مـگــر از مـوی مـیـان تــو کــنـاری کــه تــو دانـی
خــرم آنـروز کـه مـســتــم ز در حــجــره درآئی	وز لـبـت بـوسـه شـمارم بـشـماری کـه تـو دانی
همـچـو ریحـان تـو در تـابـم از آن روی کـه دارم	از سـواد خــط سـبــز تــو غـبــاری کـه تــو دانـی
گر چـه کـارم بـشـد از دسـت بـگو بـو که بـرآید	از مـن خـسـتـه دلـسـوخـتـه کـاری کـه تـو دانی
در قـدح ریـز شـرابــی ز لـب لـعـل کـه خـواجـو	دارد از مسـتـی چـشـم تـو خـماری کـه تـو دانی