حکایت در معنی سفاهت نااهلان

طـمـع بــرد شـوخـی بـه صـاحـبــدلـینــبـــود آن زمــان در مــیــان حــاصــلــیکـمـربـنـد و دسـتـش تـهی بـود و پـاککـه زر بـرفـشـاندی بـه رویش چـو خـاک…

طـمـع بــرد شـوخـی بـه صـاحـبــدلـی نــبـــود آن زمــان در مــیــان حــاصــلــی
کـمـربـنـد و دسـتـش تـهی بـود و پـاک کـه زر بـرفـشـاندی بـه رویش چـو خـاک
بــرون تــاخــت خــواهـنـده خـیـره روی نــکــوهــیــدن آغــاز کــردش بـــه کــوی
کــه زنـهـار از ایـن کــژدمــان خــمـوش پــــلـــنـــگــــان درنـــده صــــوف پــــوش
کـه چـون گـربــه زانـو بـه دل بــرنـهـنـد وگـر صـیـدی افـتــد چـو سـگ درجــهـنـد
ســوی مـســجــد آورده دکــان شــیـد کـه در خـانـه کـمـتــر تــوان یـافـت صـیـد
ره کــــاروان شــــیـــر مـــردان زنـــنـــد ولـــی جـــامــه مــردم ایــنــان کـــنــنــد
ســپــیــد و ســیــه پــاره بــر دوخــتــه بـــضـــاعـــت نـــهـــاده زر انـــدوخـــتـــه
زهـی جــو فــروشــان گــنــدم نـمــای جــهـانـگـرد شــبــکــوک خــرمـن گــدای
مبـین در عـبـادت کـه پـیرند و سـسـت کـه در رقـص و حـالـت جـوانند و چـسـت
چــرا کــرد بــایـد نـمــاز از نــشــســت چـو در رقـص بــر مـی تـوانـنـد جـسـت؟
عــصــای کــلــیـمــنــد بــســیـار خــوار بـــه ظـــاهــر چـــنــیــن زرد روی و نــزار
نــه پـــرهــیــزگــار و نــه دانــشــورنــد همـین بـس کـه دنیا بـه دین مـی خـرند
عــبــائی بــلــیـلــانــه در تــن کــنــنــد بــه دخــل حــبــش جــامــه زن کــنــنــد
ز ســنــت نــبــیـنــی در ایــشــان اثــر مـگــر خــواب پــیـشــیـن و نـان ســحــر
شـکـم تـا سـر آگـنـده از لـقـمـه تـنـگ چــو زنــبـــیــل دریــوزه هــفــتـــاد رنــگ
نخواهم در این وصف از این بیش گفت کـه شـنـعـت بـود سـیرت خـویش گـفـت
فـرو گـفـت از ایـن شـیوه نـادیـده گـوی نــبـــیــنــد هــنــر دیــده عــیــب جـــوی
یــکــی کــرده بــی آبــرویــی بــســی چـــه غـــم داردش ز آبـــروی کــســـی؟
مریدی بـه شـیخ این سـخـن نقـل کرد گـر انـصــاف پــرســی، نـه از عـقـل کـرد
بـدی در قـفـا عـیـب مـن کـرد و خـفـت بـــتـــر زو قــریــنــی کــه آورد و گــفـــت
یـکــی تــیـری افــگــنـد و در ره فــتــاد وجـــــود نــــیــــازرد و رنــــجـــــم نــــداد
تــو بــرداشــتــی و آمـدی ســوی مـن هـمـی در ســپــوزی بــه پــهـلــوی مـن
بــخــنــدیــد صــاحــبــدل نــیـک خــوی که سهل است از این صعب تر گو بگوی
هنوز آنچـه گفـت از بـدم اندکی اسـت از آنها کـه من دانم این صـد یکی اسـت
ز روی گـمـان بـر مـن اینـها کـه بـسـت من از خـود یقـین می شـنام که هسـت
وی امـســال پــیـوســت بــا مـا وصـال کــجــا دانــدم عــیــب هــفــتــاد ســال؟
بـه از مـن کـس انـدر جـهان عـیب مـن نــدانــد بـــجـــز عـــالــم الــغــیــب مــن
نــدیـدم چــنــیـن نــیـک پــنــدار کــس که پـنداشت عیب من این اسـت و بـس
بـه مـحـشـر گـواه گـنـاهـم گـر اوسـت ز دوزخ نـتــرســم کـه کــارم نـکــوســت
گــرم عــیـب گــویـد بــد انــدیـش مــن بــیـا گــو بــبــر نـســخــه از پــیـش مــن
کـــســـان مـــرد راه خـــدا بـــوده انـــد کــه بـــرجــاس تـــیــر بـــلــا بـــوده انــد
زبــون بــاش تــا پــوســتــیــنــت درنــد کـه صــاحــبــدلـان بــار شــوخــان بــرنـد
گـر از خــاک مـردان ســبــویـی کــنـنـد بـه سـنگـش مـلـامـت کـنـان بـشـکـننـد

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج