حکایت فریدون و وزیر و غماز

فــریـدون وزیـری پــســنــدیـده داشــتکـه روشـن دل و دوربـین دیده داشـترضـــای حـــق اول نـــگـــه داشـــتـــیدگــر پــاس فــرمــان شــه داشــتــینـهـ…

فــریـدون وزیـری پــســنــدیـده داشــت کـه روشـن دل و دوربـین دیده داشـت
رضـــای حـــق اول نـــگـــه داشـــتـــی دگــر پــاس فــرمــان شــه داشــتــی
نـهـد عــامـل ســفــلـه بــر خــلـق رنـج کـه تـدبـیر مـلـک اسـت و تـوفـیر گـنج
اگـــر جـــانـــب حـــق نـــداری نـــگـــاه گــزنــدت رســـانــد هــم از پـــادشــاه
یــکــی رفــت پــیــش مــلــک بــامــداد کــه هــر روزت آســایــش و کــام بــاد
غـرض مـشـنـو از مـن نـصـیـحـت پـذیـر تـو را در نهان دشـمـن اسـت این وزیر
کس از خاص لشکر نمانده ست و عام کــه ســیـم و زر از وی نــدارد بــه وام
بـه شـرطـی که چـون شـاه گردن فـراز بــمــیـرد، دهــنــد آن زر و ســیـم بــاز
نـخـواهـد تـو را زنـده ایـن خـودپــرسـت مـبــادا کـه نـقـدش نـیـایـد بــه دسـت
یـکــی ســوی دســتــور دولــت پــنــاه بـه چـشـم سـیاسـت نگـه کـرد شـاه
کــه در صــورت دوســتــان پــیـش مــن بــه خـاطـر چـرایـی بــد انـدیـش مـن؟
زمین پـیش تـخـتـش بـبـوسـید و گفـت نـشـاید چـو پـرسـیدی اکـنـون نـهفـت
چــنـیـن خــواهـم ای نـامــور پــادشــاه کـه بـاشـنـد خـلـقـت همـه نیک خـواه
چــو مــوتــت بــود وعــده ســیــم مــن بــقـا بــیـش خــواهـنـدت از بــیـم مـن
نـخـواهـی کـه مـردم بـه صـدق و نـیـاز سـرت سـیر خـواهـنـد و عـمـرت دراز؟
غــنــیــمــت شـــمــارنــد مــردان دعــا کــه جــوشــن بــود پــیـش تــیـر بــلـا
پـسـنـدیـد از او شـهـریـار آنـچـه گـفـت گــل رویـش از تــازگـی بــرشــکــفــت
ز قـدر و مـکـانـی کـه دســتــور داشـت مـکـانـش بــیـفـزود و قـدرش فـراشـت
بـــد انــدیــش را زجـــر و تأدیــب کـــرد پـشـیـمـانـی از گـفـتـه خـویـش خـورد
نــدیــدم ز غــمــاز ســرگــشــتـــه تـــر نـگـون طـالـع و بــخـت بــرگـشـتـه تــر
ز نــادانــی و تــیـره رایـی کــه اوســت خــلـاف افــگـنـد در مـیـان دو دوســت
کــنـنـد ایـن و آن خــوش دگـر بــاره دل وی انـدر مـیـان کـور بــخــت و خـجــل
مــیــان دو کــس آتـــش افـــروخـــتـــن نه عقل است و خود در میان سوختن
چـو سعدی کسی ذوق خـلوت چـشید کـه از هـر کـه عـالـم زبــان درکـشـیـد
بـگـوی آنـچـه دانـی سـخـن سـودمـنـد وگــر هـیـچ کــس را نــیـایـد پــســنــد
کــه فــردا پــیـشــمــان بــرآرد خــروش کـه آوخ چـرا حـق نـکـردم بــه گـوش؟

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج