حکایت معروف کرخی و مسافر رنجور

کسـی راه معـروف کـرخـی بـجـسـتکـه بـنـهاد مـعـروفـی از سـر نـخـسـتشــنـیـدم کـه مـهـمـانـش آمـد یـکـیز بــیـمــاریـش تــا بــه مــرگ انــدکــیسـرش مـو…

کسـی راه معـروف کـرخـی بـجـسـت کـه بـنـهاد مـعـروفـی از سـر نـخـسـت
شــنـیـدم کـه مـهـمـانـش آمـد یـکـی ز بــیـمــاریـش تــا بــه مــرگ انــدکــی
سـرش مـوی و رویـش صـفـا ریـخـتــه بــه مــویـیـش جــان در تــن آویــخــتــه
شـب آن جـا بـیفـگـنـد و بـالـش نـهـاد روان دســت در بــانـگ و نـالــش نـهـاد
نه خـوابـش گرفتـی شـبـان یک نفس نــه از دســت فــریــاد او خــواب کــس
نـهـادی پـریـشـان و طـبــعـی درشـت نمی مرد و خـلقی بـه حـجـت بـکشت
ز فــریـاد و نـالـیـدن و خــفــت و خــیـز گـــرفـــتـــنــد از او خـــلــق راه گـــریــز
ز دیــار مــردم در آن بـــقـــعـــه کــس هـمـان نـاتـوان مـانـد و مـعـروف و بـس
شـنیدم کـه شـبـها ز خـدمت نخـفـت چو مردان میان بست و کرد آنچه گفت
شـبـی بـر سـرش لشـکـر آورد خـواب کــه چــنـد آورد مـرد نـاخــفــتــه تــاب؟
به یک دم که چشمانش خفتن گرفت مـســافــر پــراگـنـده گـفــتــن گــرفــت
کـه لـعـنـت بـر ایـن نـسـل نـاپـاک بـاد کــه نـامـنـد و نـامـوس و زرقــنـد و بــاد
پــلــیــد اعــتــقــادان پــاکــیـزه پــوش فـــریـــبـــنـــده پـــارســـایــی فـــروش
چـه داند لـت انبـانی از خـواب مسـت کـه بـیچـاره ای دیده بـر هم نـبـسـت؟
سـخـنهای مـنـکـر بـه مـعـروف گـفـت کـه یـک دم چـرا غـافـل از وی بـخـفـت
فـرو خـورد شـیـخ ایـن حـدیـث از کـرم شـــنــیــدنــد پـــوشـــیــدگـــان حـــرم
یـکــی گـفــت مـعــروف را در نـهـفــت شـنیدی کـه درویش نالان چـه گـفـت؟
بـرو زین سـپـس گـو سـر خـویش گـیر گــرانــی مــکــن جــای دیـگــر بــمــیـر
نکـویی و رحـمـت بـه جـای خـودسـت ولــی بــا بــدان نـیـکــمـردی بــدســت
ســر ســفــلــه را گــرد بــالــش مـنـه ســــر مـــردم آزار بــــر ســـنـــگ بــــه
مـکـن بـا بـدان نـیـکـی ای نـیکـبـخـت کــه در شــوره نـادان نـشــانـد درخــت
نــگـــویــم مـــراعـــات مــردم مــکـــن کــرم پــیـش نــامــردمــان گــم مــکــن
بــه اخـلـاق نـرمـی مـکـن بــا درشـت کـه سـگ را نمالند چـون گربـه پـشـت
گر انصاف خـواهی سـگ حـق شناس بــه ســیـرت بــه از مــردم نـاســپــاس
بـه بـرفـاب رحـمت مکن بـر خـسـیس چــو کــردی مـکــافــات بــر یـخ نـویـس
نـدیـدم چــنـیـن پــیـچ بــر پــیـچ کـس مـکـن هـیچ رحـمـت بـر این هیچ کـس
بــخـنـدیـد و گـفـت ای دلـارام جــفـت پـریشـان مشـو زین پـریشـان که گفت
گـر از ناخـوشـی کـرد بـر مـن خـروش مرا ناخـوش از وی خوش آمد بـه گوش
جــفـای چــنـیـن کـس نـبــایـد شـنـود کــه نــتـــوانــد از بـــی قــراری غــنــود
چـو خـود را قـوی حـال بـینی و خـوش بــه شــکـرانـه بــار ضــعـیـفـان بــکـش
اگر خـود همین صورتـی چـون طلسم بـمـیری و اسـمـت بـمـیرد چـو جـسـم
وگــــر پـــــرورانــــی درخـــــت کـــــرم بـــر نــیــک نــامــی خـــوری لـــاجـــرم
نبـینی که در کرخ تـربـت بـسی است بــجــز گـور مـعـروف، مـعـروف نـیـسـت
بــه دولـت کـسـانـی سـر افـراخـتــنـد کــه تـــاج تـــکــبـــر بـــیــنــداخــتـــنــد
تـکـبــر کـنـد مـرد حـشـمـت پــرسـت نداند کـه حـشـمت بـه حـلم اندرسـت

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج