حکایت (١٠)

بر بالین تربت یحیی پیغامبر علیه السلام معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود، اتفاقا بزیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت…

بر بالین تربت یحیی پیغامبر علیه السلام معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود، اتفاقا بزیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست
درویــش و غـــنــی بـــنـــده ایــن خـــاک درنـــد وآنـان کـه غــنـی تــرنـد مـحــتــاج تــرنـد
آنگه مرا گفت از آنجا که همت درویشانست و صدق معاملت ایشان خاطری همراه من کنید که از دشمنی صعب اندیشه ناکم، گفتمش بر رعیت ضعیف رحمت کن تا از دشمن قوی زحمت نبینی
بــــبـــــازوان تــــوانــــا و قــــوت ســــردســــت خطاست پنجه مسکین ناتوان بشکست
نـتــرســد آنـکــه بــر افــتــادگـان نـبــخــشــایـد که گر ز پـای درآید کـسـش نگیرد دسـت
هر آنکه تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت دماغ بـیهده پـخـت و خـیال بـاطل بـست
ز گــوش پـــنــبـــه بـــرون آرو داد خـــلــق بـــده و گـر تـو مـینـدهی داد روز دادی هـسـت
بــــنــــی آدم اعــــضــــای یـــکــــدیـــگــــرنــــد کـــه در آفـــریــنــش ز یــک گـــوهــرنـــد
چـــــــو عــــــضـــــــوی بـــــــدرد آورد روزگــــــار دگـــر عــــضــــوهـــا را نـــمـــانـــد قـــرار
تـــو کـــز مـــحـــنـــت دیــگـــران بـــیـــغـــمـــی نــشـــایــد کــه نــامــت نــهــنــد آدمــی

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج