حکایت پدر بخیل و پسر لاابالی

یـکـی زهـره خــرج کـردن نـداشــتزرش بـود و یارای خـوردن نـداشـتنه خـوردی، که خـاطر بـر آسـایدشنـه دادی، کــه فــردا بــکــار آیـدششـب و روز در بـنـد ز…

یـکـی زهـره خــرج کـردن نـداشــت زرش بـود و یارای خـوردن نـداشـت
نه خـوردی، که خـاطر بـر آسـایدش نـه دادی، کــه فــردا بــکــار آیـدش
شـب و روز در بـنـد زر بـود و سـیـم زر و ســـیــم در بـــنــد مـــرد لئیــم
بــدانـسـت روزی پــسـر در کـمـیـن کـه ممـسـک کـجـا کـرد زر در زمین
ز خــاکــش بـــر آورد و بــر بـــاد داد شـنیدم کـه سـنگی در آن جـا نهاد
جـــوانــمــرد را زر بـــقــائی نــکــرد به یک دستش آمد، به دیگر بـخورد
کــز ایـن کــم زنـی بــود نـاپــا کــرو کــلــاهـش بــه بــازار و مـیـزر گــرو
نـهـاده پـدر چـنـگ در نـای خـویـش پـسـر چـنـگـی و نـایی آورده پـیش
پـدر زار و گریان همه شـب نخـفـت پـسـر بـامـدادان بـخـنـدیـد و گـفـت
زر از بـــهــر خــوردن بـــود ای پـــدر ز بـهر نـهـادن چـه سـنـگ و چـه زر
زر از ســـنــگ خـــارا بـــرون آورنـــد کـه بـا دوسـتـان و عـزیـزان خـورنـد
زر انــدر کــف مــرد دنــیـا پــرســت هنوز ای بـرادر بـه سـنگ اندرسـت
چــو در زنـدگـانـی بــدی بــا عــیـال گرت مرگ خـواهند، از ایشـان منال
چو چشمار و آنگه خورند از تـو سیر کـه از بـام پـنجـه گـز افـتـی بـه زیر
بــخـیـل تـوانـگـر بـه دیـنـار و سـیـم طلسمی است بالای گنجی مقیم
از آن ســالــهـا مـی بــمــانـد زرش که لرزد طلسمی چـنین بـر سرش
بـه سـنگ اجـل ناگـهش بـشـکـنند بـه اسـودگـی گـنج قـسـمت کـنند
پـس از بـردن و گـرد کـردن چـو مـور بـخور پیش از آن کت خورد کرم گور
سخنهای سعدی مثال است و پند بــکــار آیـدت گـر شــوی کــار بــنـد
دریـغ اسـت از ایـن روی بــرتـافـتـن کـز ایـن روی دولـت تــوان یـافــتــن

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج