حکایت

شـبـی دعـوتـی بــود در کـوی مـنز هــر جــنــس مــردم در او انــجــمــنچــو آواز مــطــرب بـــرآمــد ز کــویبه گردون شد از عاشقان های و هویپــری پــیـک…

شـبـی دعـوتـی بــود در کـوی مـن ز هــر جــنــس مــردم در او انــجــمــن
چــو آواز مــطــرب بـــرآمــد ز کــوی به گردون شد از عاشقان های و هوی
پــری پــیـکـری بــود مـحـبــوب مـن بــدو گــفــتــم ای لـعــبــت خــوب مـن
چـرا بـا رفـیـقـان نـیـایـی بـه جـمـع که روشن کنی مجـلس ما چـو شـمع؟
شـنـیدم سـهـی قـامـت سـیم تـن که می رفت و می گفت بـا خـویشتـن
محاسن چو مردان نداری به دست نه مـردی بـود پـیش مـردان نـشـسـت
سـیه نـامـه تـر زان مـخـنث مـخـواه کـه پـیش از خـطـش روی گـردد سـیاه
ازان بـی حـمـیـت بـبــایـد گـریـخـت کــه نــامــردیـش آب مــردان بــریـخــت
پـسـر کـو مـیـان قـلـنـدر نـشـسـت پــدر گـو ز خــیـرش فـروشــوی دســت
دریـغـش مـخـور بــر هـلـاک و تـلـف کـه پــیـش از پــدر، مـرده بــه نـاخـلـف

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج