در جواب هجای یکی از معاندان

ســرخ گــویـی هـمــیـشــه غــر بــاشــدشـــبـــه از لــعـــل پـــاکــتـــر بـــاشـــدایـــن چـــنـــیــن ژاژ نـــزد هـــر عـــاقـــلســخــنـی سـخــت م…

ســرخ گــویـی هـمــیـشــه غــر بــاشــد شـــبـــه از لــعـــل پـــاکــتـــر بـــاشـــد
ایـــن چـــنـــیــن ژاژ نـــزد هـــر عـــاقـــل ســخــنـی سـخــت مـخــتــصـر بــاشـد
لــــعــــل مـــصــــنـــوع آفــــتــــاب بــــود شـیـشـه مـصـنـوع شـیشـه گـر بـاشـد
سـرخ اگـر نـیـســت پــس بــر هـر عـقـل ســـخـــن مـــرتـــضـــا دگـــر بــــاشـــد
چـون بـه یک جـای رسـتـه سـرخ و سیاه ســرخ پـــیــوســتــه بـــر زبـــر بـــاشــد
مـن چـه گـویم کـه خـود بـه هـر مـکـتـب کـــودکـــان را ازیـــن خـــبـــر بــــاشـــد
چون که سرخ ست اصل عمر بـه دوست جـــایــش انــدر دل و جـــگـــر بـــاشـــد
چـون سـیه گـشـت هـم دریـن دو مـکـان اصـــل دیـــوانـــگـــی و شـــر بـــاشـــد
زیــر لــعـــلــســـت لــالــه را ســـیــهــی دودکــی خــوشــتـــر از شــرر بـــاشــد
عـــلـــم صـــبــــح ســـرخ آمـــد از آنـــک بـــر ســپــاه شــبــش ظــفــر بـــاشــد
ســیـهــی بــی نــهــاد و بــی مــعــنــی زان ز تـــو خـــلــق بـــر حـــذر بـــاشـــد
نـزد مـا ایـن چــنـیـن ســیـه کــه تــویـی مـــرد نـــبـــود کـــه . . . خـــر بـــاشـــد
روز کــزیــن فـــعـــل زشـــت روز قـــضـــا نـــامـــت از تـــو ســـیــاه تـــر بـــاشـــد
پـشـک چـون تـو بــود چـو خـشـک شـود مـشـک چـون مـن بــود چـو تــر بــاشـد
***
هـیـچ کـس نـیـسـت کـز بــرای سـه دال چــون ســکـنـدر ســفـرپــرســت نـشـد
پـــایــهــا ســســت کــرد و از کــوشــش دولــت و دیـن و دل بــه دســت نــشــد
***
از جـــــــواب و ســــــوال مــــــا دانــــــی شــــایـــد ار زیـــر کـــی فــــرو مـــانـــد
گــرد گــفــت مــحـــال را چـــه عـــجـــب کـــایـــنـــه عـــقـــل را بــــپـــوشـــانـــد
زان کـه خـورشـیـد را ز بــیـنـش چــشـم ذره ای ابــــــر تــــــیـــــره گــــــردانـــــد
***
چـرا نه مـردم دانـا چـنان زید کـه بـه غـم چـو سرش درد کند دشمنان دژم گردند
چـنـان نبـاید بـودن کـه گـر سـرش بـبـرند بـه سـر بـریدن او دوسـتـان خـرم گردند
***
خــواجـــگــانــی کــه انــدریــن حــضــرت خـویـشـتــن مـحــتــشـم هـمـی دارنـد
آن نــکـــوتـــر کـــه خـــادمــان نــخـــرنــد حــــرم انــــدرحــــرم هـــمــــی دارنـــد
***
دل مـــنـــه بــــا زنـــان از آنـــکـــه زنـــان مــــرد را کــــوزه فـــــقــــع ســـــازنــــد
تـــا بـــود پـــر زنـــنـــد بـــوســـه بــــر آن چــون تــهـی شــد ز دســت بــنــدازنـد
***
خــــادمـــان را ز بــــهـــر آن بــــخــــرنـــد تــا بـــه رخــســارشــان فــرو نــگــرنــد
«لـــا الــی هــولـــاء» نــه مــرد و نــه زن بـــیــن ذالـــک نــه مـــاده و نــه نــرنـــد
جــای ایـشـان شـدسـت هـنـد و عـجــم لــاجـــرم هــر دو جـــا بـــه دردســـرنــد
***
مـنـشــیـن بــا بــدان کـه صــحــبــت بــد گــر چــه پـــاکــی تـــرا پـــلــیــد کــنــد
آفـــتــــاب ار چــــه روشـــن ســــت او را پــــاره ای ابــــر نــــاپــــدیــــد کــــنــــد
***
دوســـتـــی گــفــت صــبـــر کــن زیــراک صـــبــــر کـــار تــــو خــــوب زود کـــنـــد
آب رفــــتـــــه بـــــه جــــوی بـــــاز آیــــد کـــارهـــا بـــه از آنـــکـــه بــــود کـــنـــد
گــــفــــتــــم ار آب رفــــتــــه بــــاز آیــــد مـــاهــی مــرده را چـــه ســـود کـــنــد
***
ای سـنـایی کـسـی بـه جـد و بـه جـهـد ســر گــری را ســـخـــن ســرای کــنــد
یـا کــســی در هـوا بــه زور و بــه قــهــر پــشــه را بــا شــه یــا هــمــای کــنــد
من چو چـنگش بـه چـنگ و طرفه تـر آنک او ز مــن نــالــه هــمــچـــو نــای کــنــد
بـــاز رفــتــن بـــر اشــتـــرســت ولــیــک نــــالــــه بـــــیــــهــــده درای کـــــنــــد
نــه شــکــرخـــای نــیــســت در عــالــم کــه کــســی یــار چـــرم خـــای کــنــد
لـــاجــــرم دل بــــســــوخــــت گـــر او را دل هـــمـــی نـــام دلـــربــــای کــــنـــد
کـافـر ار ســوخــتــه شــود چــه عــجــب چــون هـمــی نــام بــت خــدای کــنــد
پــس چــو دون پــروریـســت پــیـشــه او ز چــــه رو او ســــوی تــــو رای کـــنـــد
کــانـچــه خــلـقــان بــه زیـر پــای کـنـنـد او هــمـــی بـــر کـــنـــار جـــای کـــنــد
کـــی ســــر صـــحــــبــــت ســـران دارد آنــکــه پـــیــوســتـــه کــار پـــای کــنــد
***
بـــا دلــی رفـــتـــه بـــه اســـتـــســـقـــا کــه مــعــاصــیـش هـیـچ غــم نــکــنــد
بــا چــنــیـن دل چــه جــای بــارانــســت کــابـــر بـــر تــو کــمــیــز هــم نــکــنــد
بــا هـمـه خــلــق جــهـان گــر چــه از آن بــیـشـتــر بــی ره و کـمـتــر بــه رهـنـد
تــو چــنــان زی کــه بــمــیــری بــرهــی نـه چــنـان چـون تــو بــمـیـری بــرهـنـد
***
آخــر ایـن آمـدنـم نـزد تــو تــا چــنـد بــود تا کی این شعبده و وعده و این بند بود
تا تو پنداری کاین خادم تو . . . خصیست که بـه آمد شد بـی فایده خـرسـند بـود

گروه کتاب پایگاه خبری شاعر


منبع : درج