ای ز آواز و جــمــال تــو جــهــان پــر طــربـــیوز پـی هـر دو شـده جـان و دلـم در طـلـبــیچشم و گوش همه از لحن و رخت پر در و گلپـس چـرا قـسـمـتـم از …
| ای ز آواز و جــمــال تــو جــهــان پــر طــربـــی | وز پـی هـر دو شـده جـان و دلـم در طـلـبــی |
| چشم و گوش همه از لحن و رخت پر در و گل | پـس چـرا قـسـمـتـم از هـر دو عـنـا و تـعـبـی |
| گـر ز آهن دل مـن در کـف تـو گـشـت چـو موم | ور چـو یـعـقـوب ز عـشـق تـو کـنـم واهـربــی |
| ناید از خـود عـجـبـم زان کـه بـه آواز و بـه روی | داری از یـوســف و داوود پــیـمــبــر نـســبــی |
| آنچـه بـا این دل من چـشـم چـو بـادام تـو کـرد | نـکـنـد هـرگـز بــا مـهـره کـف بــوالـعــجــبــی |
| پـــس دل خــون شــده تـــافــتــه تــیــره مــن | کو همی در دو صفت داشت ز زلفت حسبی |
| شـد مگـر حـلقـه ای از زلف تـو و شـاید از آنک | خـون اگـر مـشـک شـود طـبـع ندارد عـجـبـی |
| صد دل خـون ده در یک شـکن زلف تـو هسـت | هـمــچــو عــنـاب در آویـخــتــه انـدر عــنـبــی |
| تـا همی رقص کند در چـمن عـشـرت و عـیش | مـاه رقــاص نـهـادســت ســپــهـرت لـقــبــی |
| شـدم از طـمـع وصـال تـو چـو یک بـرگ از کـاه | تـا بـر آن سـیـم تـو دیـدم زد و بـیـجـاده لـبـی |
| بـنـد بـنـدم هـمـه بــگـشـاد چـو تـو زی از مـاه | تـا تـو بـر تـارک خـورشـید بـبـسـتـی قـصـبـی |
| چـاک مـانـدسـت دلـم چـون دل خـرمـا تــا تــو | چـاک داری ز پـس و پـیش بـبـسـتـه سـلبـی |
| جـان بـابـا مـکـن این کـبـر مـبـادا کـه بـه عـدل | روزگـــارت کــــنـــد از رنـــج دل مـــن ادبــــی |
| ابــلـهـم خـوانـی و گـویـی کـه بــه بــاغ آر زرم | خـار ندهند تـو بـی سـیم چـه جـویی رطـبـی |
| ابـلـه اکـنـون تـویی ای جـان جـهان کـز پـی زر | طـعـنه بـر من زنی اکنون و بـسـازی شـغبـی |
| تـو بـدیـن پـایه نـدانـی کـه چـو این شـعـر بـرم | از سـخـا کـار مـرا خـواجـه بــسـازد سـبــبـی |
| نــاصــح مــلــک شـــه ایــران ایــرانــشـــاه آن | کــه نـزاد از نـجــبــا دهـر چــنـو مـنـتــجــبــی |
| آن بـزرگی که ز بـس فضل و کریمی نگذاشـت | در مـــزاج فـــضــــلـــا از کـــرم خــــود اربــــی |
| آن کــریـمـی کــاثــر ســورت خــمـش در کـون | هـمـچـو نـار آمـد و ارواح حـسـودش حـطـبـی |
| آن خـطـیبـی که بـه هر لحـظه خـطـیبـان فلک | جــمـع ســازنـد ز آثــار خــصـالـش خــطـبــی |
| ای سـخـا از گـهـر چـون تـو پـسـر بــا شـرفـی | وی سـپـهر از شرف چـون تـو بـشر بـا طربـی |
| شـجــر هـمـت تــو بــیـخ چــنـان زد کـه نـمـود | بــرتــریـن چـرخ بــدان بــیـخ فـروتـر شـعـبــی |
| گـر فــتــد قــطــره ای از رای تــو بــر دامـن روز | نـگـشـایـد پـس از آن چـرخ گـریـبــان شـبــی |
| تــا دو نــوک قــلــمــت فــایـده دارد در مــلــک | چـرخ بــا چـار زن از عـجــز بــود چـون عـزبــی |
| کـسـب کـردی بـه کـریمـی و سـخـا نـام نـکـو | کـه نبـوده بـه دو گیتـی بـه ازین مکـتـسـبـی |
| تـا ضـمـیر تـو سـوی کـلـک تـو راهی بـگـشـاد | بـسـتـه شـد مصلحـت ملک هری در قصـبـی |
| نــردهــا بـــازد بـــا نــطـــع امــیــدت بـــا دهــر | جـانـی از بــنـده و اقـبــال ز دسـتــت نـدبــی |
| هــر کــه او مــرد بــود بـــاک نــدارد ز غــمــی | هر کـه او شـیر بـود سـسـت نگردد بـه تـبـی |
| هر کـه آوازه کـوس و دو کـری یافـت بـه گـوش | کـی بـه چـشـم آید او را ز یکـی حـبـه حـبـی |
| بـه کـهـان جـامـه بــسـی داده ای ایـن اولـاتـر | کاین فریضه بـه مهان بـه ز چـنان مستـحـبـی |
| ای خــداونـد یـقــیـن دان کـه بــر مـدحــت تــو | نــیـســت در شــاعــری بــنــده ریـا و ریـبــی |
| فـکرت بـنده چـو معـنی خـوش آورد بـه دسـت | طـبــع زودش بــر مـدح تــو کـنـد مـنـتــخـبــی |
| هـر کـه را دیـن شـود از دوسـتــی او مـوجــود | چــه زیـان داردش از دشــمــنـی بــولــهـبــی |
| حـاسـدان دارد و بـدگـوی بـسـی لـیک همـی | کـی مـقـاسـات کـشـد بـحـر دمـان از مـهبـی |
| تــا حــیــات آیـد از آمــیـزش جــانــی و تــنــی | تــا تــنــاســل بــود از صــحــب امــی و ابــی |
| ســبــبــی ســازش تــا شـاعـر صـدر تــو بــود | کـه همـی شـعـر مـرکـب نـبـود بـی سـبـبـی |
| تــا ز پــیـش دو ربــیـع آیــد هــر گــه صــفــری | تـا پـس از هـر دو جـمـاد آیـد هـر گـه رجـبــی |
| بـــاد حـــظ ولــی تـــو ز ســـعــادت لــطــفــی | بــاد قـســم عـدوی تــو ز شـقـاوت غـضـبــی |
| پـای احـبــاب تـو بــگـشـاده ز بـنـد از شـرفـی | دسـت اعدای تـو بـر بـسـتـه بـه دار از کنبـی |
| تـا چـو تـمـسـاح بــود راس و ذنـب بــر گـردون | راس عــز تــو مــبـــیــنــاد ز گــردون ذنــبـــی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
