در مدح شرف الملک امیر زنگی محسن

از تـــیــر مــژه کــوه گــذارش دل عــاشـــقخـستـه شده و پـر خون همچـون گل ناریبـا دو لب چـون بـاده و بـا چـشم چـو نرگسبــا دو رخ چــون لـالـه و بــا …

از تـــیــر مــژه کــوه گــذارش دل عــاشـــق	خـستـه شده و پـر خون همچـون گل ناری
بـا دو لب چـون بـاده و بـا چـشم چـو نرگس	بــا دو رخ چــون لـالـه و بــا زلـف چـو قـاری
در زلـفـش از آن دو رخ چـون لـاله نشـاطـی	در چشمش از آب دو لب چون باده خماری
زیـن عـشـوه فـروشـنـده پـیوسـتـه دروغـی	زین بـیهده اندیشـه بـگـسـسـتـه فـسـاری
چون آبـی و چون سیب ازین صد تـنه حوری	چــون نـار و چــو نـارنـگ ازیـن ده لــه یـاری
آتـش بـه تـن و جـان جـهـانـی زده و آن گـه	چـون آب نـبــیـنـیـش بــه یـک جـای قـراری
اینجـای ز بـی رحـمـی دلـسـوخـتـه قـومی	و آنجـای ز بـی شـرمی بـر سـاخـتـه کاری
هـم جــان ســر او کـه از آن مـاه نـخــواهـم	جـز بــوس و کـنـاری و حـدیـثــی و نـظـاری
ور خـواهـم ازو بــوس و کـنـاری ز بــخـیـلـی	چـون صـبـر مـن از مـن کـند آن مـاه کـناری
اینک که یکی هفـتـسـت کان ماه دو هفتـه	کــردســت کــنـاره ز پــی بــوس و کـنـاری
امــروز بــدیـدمــش بــه نـومـیـدی گــفــتــم	کـز ریـش مـنـت شـرم هـمـی نـایـد بــاری
دو لـعـل ز هـم بــاز گـشــاد از ســر طـعـنـه	افـروخــت دریـن دل ز سـر شـوخــی نـاری
گفـتـا کـه بـرو بـیش مکـن خـواجـه سـنایی	بــا مـا چـه حـسـابـت تـرا یـا چـه شـمـاری
سیمای تـو حقا که چـو زر بـاشد بـی سیم	گــلــزار نــیــابــی تــو مــشــو در گــلــزاری
بــی ســیـم ازیـن بــاغ بــر آراســتــه دانــم	والـلـه کـه نـیـابـی تـو ازیـن گـلـبــن خـاری
گـفــتــم کـه نـدارم چــکــنـم گـفــت نـگـارم	خـواهی کـه شـود کـار تـو ناگه چـو نگـاری
در پـــرده انــدیــشــه بـــیــارای عــروســی	پـس جـلوه کنش پـیش مهی شـاه تـبـاری
آن آیت احـسـان و شـرف زنـگـی مـحـسـن	کاسـوده شده از رسـتـه احـسـانش دیاری
آن بـحـر گـهـر پـاش کـه نـسـرشـت طـبـایع	همـچـون گـهر اندر گـهرش عـیب و عـواری
آن شـمـس عـطـابـخـش کـه ننهاد عـنـاصـر	همـچـون فـلـک اندر گـهرش دود و بـخـاری
دوزخ شـود از آتـش سـعیش چـو بـهشـتـی	گـلـبــن شـود از قـوت عـونـش چـو چـنـاری
حــزمـش کـنـد انـدر شـکـم خـاک مـقـامـی	حــلــمــش کــنــد انــدر گــهـر بــاد قــراری
حـقـا کـه بـه یک لـحـظـه ازین هـر دو بـرآیـد	در آتــــــش و در آب قــــــراری و وقــــــاری
ای زاده ز تــو طــبــع تــو از ســور ســروری	وی داده بـه تـو بــخـت تـو از مـهـر مـهـاری
در روی سـخـا از دل چــون بــحــر تــو آبــی	ونـدر دل بــخـل از کـف چـون ابــر تــو نـاری
چـون ذات هنر نیسـت در اوصـاف تـو عیبـی	چـون فعـل خـردنیسـت در اعمال تـو عـاری
نـه دایـره یـک لـحـظـه کـنـاره کـنـد از سـیـر	گــر بــروزد از مــوکــب عــزم تــو غــبـــاری
چــون لـعـل فـســرده شــود آب هـمـه دریـا	گــر تـــاب دهــد آتـــش عــزم تــو شــراری
ای مــرحــکــمــا را ز یـســار تــو یـمــیـنــی	وی مــر شــعــرا را ز یـمــیـن تــو یـســاری
بــر اســب امـیـد آمـده مــجــدود ســنـایـی	در زیــر پــی از بـــهــر کــفــت راهــگــذاری
زیـرا کـه ز بــی پــیـرهـنـی از قــبــل شــرم	در خـانه چـو خـفـاش بـدو مـانـده بـشـاری
از بـهر چـه گـوینـد فـضـولـان بـه یکـی کـنـج	چـون شـپــرکـی سـاخـتــه از روز حـصـاری
ای خــواجــه بــا جــود بــدان از قــبــل آنـک	دارم طـمـع از جـود تـو زین شـعـر شـعـاری
کـاین سـینه و پـسـتـان چـو دو خـرمن لـاله	گشتـسـت ز سـرما چـو یکی شاخ چـناری
چون قله دو پستانگه و چون شیر یکی ناف	چـون ماه یکی خـفتـه و چـون زهره زهاری
چـون گـرده پــیـه تــنـک آن کـون چـو دنـبــه	از پــــاره شــــلـــوار بــــرون آمـــده پــــاری
از پــاره شــلــوار هــمــی تــابــد لــعــلــش	چـون از تـنـکـی شـیشـه بـتـابـد گـل نـاری
از نـــازکـــی و تـــازگـــی و فـــربــــهـــی او	گـوی چـو نـگـاری کـه نـگـنـجـد بـه کـنـاری
بـی مـوی و در و دوغ فـرود آمـده مـشـکـی	چـون شـیـر و درو مـوی پــدیـد آمـده تــاری
ونـدر بــن ایـن سـفـجـه سـیـمـیـن کـفـیـده	نـابــوده و نـامــیـخــتــه آهـخــتــه خــیـاری
نـاداده یـکـی بـوسـه چـنـان کـایـد ازین لـب	ایـن فــربــه مـا بــر لــب و بــر فــرق نـزاری
ارزد بــرت ای کــون هــمــه خــوبــان دیــده	این شـخـص بـه دراعه و این کون بـه ازاری
بـا چـشـم چـو بـحـرم ز گـهر خـنـده نـگـاری	بـا عیش چو زهرم بـه شکر بـوسه شکاری
بـرگرد بـناگوش چـو عـاجـش خـط مشـکـین	چـون دای رخ کز شـب بـکشـی گرد نهاری
خـورشـیـد نـمـایـنـده بــتـی مـاه جـبــیـنـی	کـافـور بــنـاگـوش مـهـی مـشــک عــذاری
خوبـی خـطش بـین که بـر آن روی چـو لاله	کــرده ز ره غـــالــیــه آســـاش حـــصـــاری