سر آغاز

نـفـس مـی نـیارم زد از شـکـر دوسـتکه شـکـری ندانم که در خـورد اوسـتعـطـائی اسـت هر مـوی از او بـر تـنـمچـگـونـه بـه هـر مـوی شـکـری کـنـم؟ســتــایـش خ…

نـفـس مـی نـیارم زد از شـکـر دوسـت	که شـکـری ندانم که در خـورد اوسـت
عـطـائی اسـت هر مـوی از او بـر تـنـم	چـگـونـه بـه هـر مـوی شـکـری کـنـم؟
ســتــایـش خــداونــد بــخــشــنــده را	کــه مــوجــود کــرد از عــدم بــنــده را
کـه را قـوت وصـف احــســان اوســت؟	کـه اوصـاف مـسـتــغـرق شأن اوسـت
بــدیـعــی کـه شــخــص آفـریـنـد ز گـل	روان و خــرد بــخــشــد و هـوش و دل
ز پــشــت پــدر تــا بــه پــایـان شــیـب	نـگـر تــا چــه تــشـریـف دادت ز غـیـب
چـو پـاک آفـریـدت بـهـش بــاش و پـاک	کـه ننگ اسـت ناپـاک رفـتـن بـه خـاک
پــیــاپــی بــیـفــشــان از آیـیـنــه گــرد	کـه مـصـقـل نـگـیـرد چــو زنـگـار خـورد
نـــه در ابــــتـــدا بـــودی آب مـــنـــی؟	اگــر مــردی از ســر بــدر کــن مــنــی
چو روزی به سعی آوری سوی خویش	مـکـن تــکـیـه بــر زور بــازوی خــویـش
چـرا حـق نمـی بـینی ای خـودپـرسـت	کــه بــازو بــگــردش درآورد و دســت؟
چـو آیـد بــه کـوشـیـدنـت خـیـر پــیـش	به توفیق حق دان نه از سعی خویش
تـو قـائم بــه خـود نـیـسـتـی یـک قـدم	ز غـیـبــت مـدد مـی رسـد دم بــه دم
نـه طـفـل زبــان بـسـتـه بـودی ز لـاف؟	هـمـی روزی آمـد بــه جـوفـش ز نـاف
چــو نـافـش بــریـدنـد روزی گـسـسـت	بــه پــسـتـان مـادر در آویـخـت دسـت
غــریـبــی کـه رنـج آردش دهـر پــیـش	بــدار و دهـنـد آبـش از شـهـر خـویـش
پـس او در شـکم پـرورش یافـتـه سـت	ز انـبــوب مـعـده خـورش یـافـتـه سـت
دو پـسـتـان کـه امـروز دلـخـواه اوسـت	دو چـشـمه هم از پـرورشـگـاه اوسـت
کــــنــــار و بـــــر مــــادر دلــــپــــذیــــر	بـهشتست و پـستـان در او جوی شیر
درخــتــی اسـت بــلـای جــان پــرورش	ولـــد مـــیــوه نـــازنـــیـــن بـــر بـــرش
نـه رگـهـای پــسـتـان درون دل اسـت؟	پـس ار بـنـگـری شـیر خـون دل اسـت
بـه خـونـش فـرو بـرده دنـدان چـو نیش	سـرشـتـه در او مهر خـونخـوار خـویش
چــو بــازو قـوی کـرد و دنـدان سـتــبــر	بــر انـدایـدش دایـه پـسـتـان بـه صـبـر
چـنـان صـبـرش از شـیـر خـامـش کـنـد	کـه پــسـتـان شـیـریـن فـرامـش کـنـد
تـو نـیـز ای کـه در تـوبــه ای طـفـل راه	بــه صــبــرت فــرامــوش گــردد گــنـاه