سر آغاز

اگـر هـوشـمـنـدی بـه مـعـنـی گـرایکـه مـعـنی بـمـاند ز صـورت بـجـایکـه را دانـش وجــود و تــقــوی نـبــودبـه صـورت درش هیچ مـعـنی نـبـودکـسـی خـسـبــد…

اگـر هـوشـمـنـدی بـه مـعـنـی گـرای	کـه مـعـنی بـمـاند ز صـورت بـجـای
کـه را دانـش وجــود و تــقــوی نـبــود	بـه صـورت درش هیچ مـعـنی نـبـود
کـسـی خـسـبــد آسـوده در زیـر گـل	که خـسـبـند از او مردم آسـوده دل
غم خویش در زندگی خور که خویش	بـه مـرده نـپـردازد از حـرص خـویش
زر و نـعـمـت اکـنون بـده کـان تـسـت	که بـعد از تـو بـیرون ز فرمان تـست
نـخـواهـی کـه بــاشـی پـراگـنـده دل	پــراگــنــدگــان را ز خــاطــر مــهــل
پـریشـان کـن امروز گـنجـینه چـسـت	که فردا کلیدش نه در دست تست
تـو بــا خـود بــبـر تـوشـه خـویـشـتـن	کـه شــفـقـت نـیـایـد ز فـرزنـد و زن
کــســی گــوی دولــت ز دنــیــا بـــرد	که بـا خـود نصیبـی بـه عقبـی بـرد
بـه غمخـوارگی چـون سرانگشت من	نخـارد کـس اندر جـهان پـشـت من
مکن، بـر کف دست نه هرچه هست	که فردا به دندان بـری پشت دست
بــه پــوشـیـدن سـتـر درویـش کـوش	کـه سـتـر خـدایـت بـود پـرده پـوش
مـگـردان غـریـب از درت بــی نـصـیـب	مـبــادا کـه گـردی بـه درهـا غـریـب
بــزرگـی رسـانـد بــه مـحــتــاج خـیـر	که تـرسـد که محـتـاج گردد بـه غیر
بــه حــال دل خــســتــگــان در نـگــر	که روزی دلی خـستـه بـاشی مگر
درون فـــرومـــانـــدگـــان شـــاد کـــن	ز روز فـــرومـــانـــدگـــی یـــاد کـــن
نــه خــواهــنــده ای بــر در دیــگــران	بـه شـکـرانـه خـواهنـده از در مـران