سر آغاز

بـــیــا تــا بـــرآریــم دســتــی ز دلکــــه نـــتــــوان بــــرآورد فــــردا ز گـــلبـه فـصـل خـزان درنـبـیـنـی درخـتکـه بـی بـرگ مـاند ز سـرمای سـخ…

بـــیــا تــا بـــرآریــم دســتــی ز دل	کــــه نـــتــــوان بــــرآورد فــــردا ز گـــل
بـه فـصـل خـزان درنـبـیـنـی درخـت	کـه بـی بـرگ مـاند ز سـرمای سـخـت
بـــرآرد تـــهــی دســتــهــای نــیــاز	ز رحــمــت نــگــردد تــهـیـدســت بــاز؟
مـپـندار از آن در کـه هرگـز نبـسـت	کــه نــومــیــد گــردد بـــرآورده دســـت
قـضــا خــلـعــتــی نـامـدارش دهـد	قـــدر مــیــوه در آســـتـــیــنــش نــهــد
همـه طـاعـت آرند و مـسـکـین نیاز	بــیــا تــا بــه درگــاه مــســکــیـن نــواز
چـو شـاخ بــرهـنـه بــرآریـم دسـت	که بی برگ از این بیش نتوان نشست
خــداونـدگـارا نـظــر کــن بــه جــود	کــه جــرم آمــد از بــنــدگــان در وجــود
گــنــاه آیــد از بـــنــده خـــاکــســار	بــــه امـــیـــد عـــفـــو خــــداونـــدگـــار
کــریــمــا بــه رزق تــو پــرورده ایـم	بــه انـعـام و لـطــف تــو خــو کـرده ایـم
گـدا چـون کـرم بـینـد و لـطـف و نـاز	نــگــردد ز دنــبـــال بــخــشــنــده بـــاز
چـو مـا را بـه دنـیـا تـو کـردی عـزیـز	بـه عـقـبـی هـمـین چـشـم داریم نـیـز
عزیزی و خواری تو بـخشی و بـس	عــزیــز تــو خــواری نــبـــیــنــد ز کــس
خـدایـا بــه عـزت کـه خـوارم مـکـن	بـــه ذل گــنــه شـــرمــســـارم مــکــن
مسـلـط مکـن چـون منی بـر سـرم	ز دســت تــو بــه گــر عــقــوبـــت بــرم
بـه گـیـتـی بـتـر زین نـبـاشـد بـدی	جـفـا بـردن از دسـت هـمـچـون خـودی
مـرا شـرمـســاری ز روی تــو بــس	دگـر شـرمـســاری مـکـن پــیـش کـس
گـرم بـر سـر افـتـد ز تـو سـایـه ای	ســپــهــرم بــود کــهــتــریـن پــایـه ای
اگـر تــاج بــخــشــی ســر افـرازدم	تــــو بــــردار تــــا کـــس نـــیـــنـــدازدم
تـو دانی که مسـکین و بـیچـاره ایم	فــــرو مـــانـــده نـــفـــس امـــاره ایـــم
نمی تـازد این نفس سرکش چـنان	کـه عــقــلـش تــوانـد گـرفــتــن عــنـان
که بـا نفس و شیطان برآید به زور؟	مــصـــاف پـــلــنــگـــان نــیــایــد ز مــور
بــه مـردان راهـت کــه راهـی بــده	وز ایــن دشــمــنــانــم پــنــاهــی بــده
خـــدایـــا بـــه ذات خـــداونـــدیـــت	بــه اوصــاف بــی مــثــل و مــانـنـدیـت
بــه لـبــیـک حـجــاج بــیـت الـحـرام	بــه مـدفــون یـثــرب عــلـیـه الـســلـام
بــه تـکـبــیـر مـردان شـمـشـیـر زن	کــــه مـــرد وغــــا را شــــمـــارنـــد زن
بـــه طــاعــات پـــیــران آراســـتـــه	بـــه صــدق جـــوانــان نــوخـــاســـتـــه
کـه مـا را در آن ورطــه یـک نـفــس	ز نــنــگ دو گــفــتــن بـــه فــریــاد رس
امیدسـت از آنان کـه طـاعـت کـنند	کـه بــی طـاعـتـان را شـفـاعـت کـنـنـد
بــه پــاکــان کــز آلــایـشــم دور دار	وگــــر زلـــتــــی رفــــت مـــعــــذور دار
بـه پـیـران پـشـت از عـبــادت دو تـا	ز شــرم گــنــه دیــده بـــر پــشــت پــا
که چـشـمم ز روی سـعـادت مبـند	زبـــانــم بــه وقــت شــهــادت مــبــنــد
چــــراغ یـــقــــیـــنـــم فــــرا راه دار	ز بـــنــد کـــردنــم دســـت کــوتـــاه دار
بـــگـــردان ز نـــادیــدنــی دیــده ام	مــده دســت بـــر نــاپـــســنــدیــده ام
مـن آن ذره ام در هوای تـو نـیسـت	وجـود و عـدم ز احـتـقـارم یـکـی اسـت
ز خـورشید لطفت شـعاعی بـسـم	کـه جــز در شـعـاعـت نـبــیـنـد کـســم
بدی را نگه کن که بهتر کس است	گـدا را ز شـاه الـتــفـاتــی بــس اسـت
مـرا گـر بــگـیـری بــه انـصـاف و داد	بــنـالـم کـه عــفـوم نـه ایـن وعــده داد
خـــدایـــا بـــه ذلـــت مـــران از درم	کـــه صـــورت نــبـــنــدد دری دیــگـــرم
ور از جـهـل غـایـب شـدم روز چـنـد	کــنــون کــامــدم در بــه رویـم مــبــنــد
چــه عـذر آرم از نـنـگ تــردامـنـی؟	مـگـر عــجــز پــیـش آورم کــای غــنـی
فـقـیـرم بـه جـرم و گـنـاهـم مـگـیـر	غــنــی را تـــرحـــم بـــود بـــر فــقــیــر
چـرا بـاید از ضـعف حـالم گریسـت؟	اگـر مـن ضـعـیفـم پـنـاهـم قـوی اسـت
خـدایا بـه غفلت شـکسـتـیم عـهد	جــه زور آورد بــا قـضــا دســت جــهـد؟
چـه بـرخـیـزد از دسـت تـدبـیـر مـا؟	هـمـیـن نـکـتـه بــس عـذر تـقـصـیـر مـا
همـه هرچـه کـردم تـو بـر هم زدی	چــه قــوت کـنـد بــا خــدایـی خــودی؟
نه من سـر ز حـکمت بـدر می بـرم	کـه حـکـمـت چـنین مـی رود بـر سـرم