صبح وصل از افق مهر بر آید روزی

صــبــح وصــل از افـق مـهـر بــر آیـد روزیویـن شــب تــیـره هـجــران بــســر آیـد روزیدود آهـی کـه بــر آیـد ز دل سـوخـتــگـانگـــــرد آئیـــــنـــــه…

صــبــح وصــل از افـق مـهـر بــر آیـد روزی	ویـن شــب تــیـره هـجــران بــســر آیـد روزی
دود آهـی کـه بــر آیـد ز دل سـوخـتــگـان	گـــــرد آئیـــــنـــــه روی تـــــو در آیـــــد روزی
هر که او چون من دیوانه ز غم کوه گرفت	سـیـلـش از خــون جــگـر بــر کـمـر آیـد روزی
وانکه او سینه نسـازد سـپـر ناوک عشق	تــیــر مــژگــان تــواش بـــر جــگــر آیــد روزی
می رسانم بـفلک ناله و می تـرسم از آن	کـــه دعـــای ســـحـــرم کـــارگـــر آیــد روزی
عاقبـت هر که کند در رخ و چشم تـو نگاه	هیچ شک نیست که بیخواب و خور آید روزی
هست امیدم که ز یاری که نپرسد خبـرم	خــبـــری ســوی مــن بــیــخــبـــر آیــد روزی
بـفکنم پـیش رخش جـان و جهان را ز نظر	گــرم آن جـــان جـــهــان در نــظــر آیــد روزی
همچو خواجو بـرو ای بلبل و بـا خار بـساز	کـــه گـــل بـــاغ امـــیـــدت بـــبـــر آیــد روزی