چون نیست ما را با او وصالی

چــون نـیـسـت مـا را بــا او وصـالـیکـاجـی بـکـویـش بـودی مـجـالـیزیـن بــه چــه بــایــد مــا را کــه آیــداز خــاک کــویـش بــاد شــمـالـیهمچـون هلـ…

چــون نـیـسـت مـا را بــا او وصـالـی	کـاجـی بـکـویـش بـودی مـجـالـی
زیـن بــه چــه بــایــد مــا را کــه آیــد	از خــاک کــویـش بــاد شــمـالـی
همچـون هلـالـی گـشـتـم چـو دیدم	بـر طرف خورشید مشکین هلالی
جــانـم ز جــانــان ســر بــر نــتــابــد	کـز جـان نـبــاشـد تــن را مـلـالـی
از شـوق لعـلش دل شـد چـو میمی	وز عشق زلفش قد شد چو دالی
در چــنـگ زلـفــش دل پــای بــنـدی	بـر خـاک کـویـش جـان پـایـمـالـی
دانـی کــه چــونـم دور از جــمـالـش	از مــویـه مــوئی وز نــالــه نـالــی
هـر شـب خـیـالـش آیـد بـه پـیـشـم	شـخـص ضـعـیفـم بـینـد خـیـالـی
آنـکـس چــه دانـد حــال ضــعــیـفـان	کـو را نـبــودســت یـکـروز حــالـی
می رفت خواجو با خویش می گفت	کـان شـد کـه بـا او بـودت وصـالی