کامت اینست که هر لحظه ز پیشم رانی

کامت اینسـت که هر لحـظـه ز پـیشـم رانیوردت اینسـت که بـیگانه خـویشـم خـوانیپـادشـاهان بـگـناهی کـه کـسـی نقـل کـندبــرنــگــیـرنــد دل از مــعــتــقــ…

کامت اینسـت که هر لحـظـه ز پـیشـم رانی	وردت اینسـت که بـیگانه خـویشـم خـوانی
پـادشـاهان بـگـناهی کـه کـسـی نقـل کـند	بــرنــگــیـرنــد دل از مــعــتــقــدان جــانــی
گـر نـخــواهـی کـه چــراغ دل تــنـگـم مـیـرد	آسـتـین بـر من دلسـوخـتـه چـند افشـانی
دل مـا بـردی و گـوئی کـه خـبـر نیسـت مـرا	پـرده اکنون که دریدی ز چـه می پـوشـانی
ابرویت بین که کشیدست کمان بر خورشید	هـیچ حـاجـب نـشـنـیدیم بـدین پـیشـانـی
چـند خـیزی که قـیامت ز قـیامت بـرخـاسـت	چـه بـود گـر بـنـشـیـنـی و بـلـا بـنـشـانـی
هـیـچ پــنــهـان نــتــوان دیـد بــدان پــیـدائی	هـیـچ پـیـدا نـتـوان یـافـت بــدان پــنـهـانـی
یک سـر موی تـو گـر زانکـه بـصـد جـان عـزیز	هـمـچـو یوسـف بـفـروشـنـد هـنـوز ارزانـی
عـــــار دارنـــــد اســـــیـــــران تـــــو از آزادی	نـنــگ دارنــد گــدایـان تــو از ســلــطــانـی
هیچ دانی که چـرا پـسـتـه چـنان می خـندد	زانکه گفتم که بدان پسته دهن می مانی
ای طبیب از سر خواجو بـبر این لحظه صداع	که نه دردیست محـبـت که تـو درمان دانی
چـند گوئی کـه دوای دل ریشـت صـبـرسـت	تــرک درمـان دلـم کــن کـه در آن درمـانـی