به سرخی آتش به طعم دود،، سیاوش کسرایی

وقتی که آمدی بی آشتی پلنگ وقتی که چشمهای تو می گردید با آشنا به مهربانی و بیگانه را به

آنان به مرگ وام ندارند آنان که زندگی را لاجرعه سر کشیدند آنان که ترس را تا پشت مرزهای زمان

خوابم نمی برد گوشم فرودگاه صداهای بی صداست باور نمی کنی اما من پچ پچ غمین تصاویر عشق را محبوس

وقتی که دست می طلبد جان موافق است بر کنده دل ز همهمه ها و گفت و گوی ها مردی

به قعر شب سفری می کنیم در تابوت هوا بد است تنفس شدید جنبش کم و بوی سوختگی بوی آتشی

مثل آب مثل آب خوردنی سنگ های پایه را به باد می دهند اختران تشنه را به چاههای خشک می

عطر طراوت بود باران آغوش خالی بود خاک پاک دامان اما ستوه از دست بسته اما فغان از پای دربند

پنداشتند خام کز سرگشتگان که پی ببرند و سوختند من آخرین درختم از سلاله جنگل آنان که بر بهار تبر

دیر کردی و سحر بیدار است با من شب زده برخاستنت را پویان دیر کردی و سحر قامت افراخته در

با چهره تو دمسازم کنون که می نویسم کنون که خون نه ستاره عاشق را فریاد می کنم کنون که