از خود گفتن ها،سیمین بهبهانی

ابرو به هم کشیدم و گفتم چون من در این دیار بسی هست رو کن به دیگری که دلم را

خنده ی شیرین من ،‌ ریا و فریب است در دل من موج می زند غم دیرین چهره ی شادان

آه ، ای تیر ای تیر دلدوز باز در زخم جانی نشستی آه ، ای خار ای خار جانسوز باز

دیشب به یاد روی تو سر کردم آن شکوه ی نیافته پایان را در دامن خیال تو بگشودم از چشم

آنجا نشسته دخترکی شاداب با گونه های چون گل نسرینش لغزیده بر دو شانه ی او آرام انبوه گیسوان پر

ای رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته ز خاطر بر من منگر تاب نگاه تو ندارم بر

شب گذشت و سحر فراز آمد دیده ی من هنوز بیدار است در دلم چنگ می زند ، اندوه جانم

من می گریزم از تو و از عشق گرم تو با آنکه آفتاب فروزنده ی منی ای آفتاب عشق نمی

امشب به لوح خاطر مغشوشم یادی از آن گذشته ی دور اید از قصه های دایه به یاد من افسانه

ز شب نیمی گذشت و پرتو ماه به کنج کلبه ام ناخوانده سر زد سپیدی بر سیاهی های جانم ز