خون و خاکستر ، آتش، نادر نادر پور

ای گاو باز ماهر اعصار دامان پرنیانی سرخت را همواره ، در مقابل چشمم نگاه دار تا گاو زورمند هوس

آن زلزله ای که خانه را لرزاند یک شب ، همه چیز را دگرگون کرد چون شعله ، جهان خفته

وقتی که شب با عطر پیچک ها از آسمان روشن اردیبهشتی در اتاق تیره ام لغزید من ، نامه ای

به خود گفتم ای مرد گم کرده خاک چرا ز جهان روی گردانده ای ؟ چه سود از بر و

مرا عشق تو در پیری جوان کرد دلم را در غریبی شادمان کرد به آفاق شبم رنگ سحر داد مرا

خدای جهان سرخوش از آفرینش مرا ارمغان کرد سازی یگانه من آن ساز را بر دو زانو نشاندم سرش را

من آن درخت زمستانی ، بر آستان بهارانم که جز به طعنه نمی خندد ،‌ شکوفه بر تن عریانم ز

آن روستای دامنه ی البرز کز خاوران به چشمه ی خورشید می رسید وز باختر به ماه جغرافیای کودکی من

از سر خاک تو بر می گشتم خاک ِ پاکی که تو را در بر داشت آسمان ،‌ مرثیه ای

ای خوشتر از خواب سحرگاهان هرگز مرا باور نمی آمد که برگردی در لحظه های تلخ بیداری ، به سوی