زمین و زمان، آتش، نادر نادر پور

اندیشه های آتشین من در خلوت آن صبح ابر آلود خواب مرا آویختند از دل بیداری من در فروغ لاجوردین

ای آفریده ای که تن مر مرین تو آن گونه روشن است که آب از فروغ ماه وان پرنیان سرخ

چندان فرو بارید برف جامد ایام کز حجم سردش : موی من رنگ زمستان یافت کنون نمی دانم که باران

این که نقاب مرا نهاده به صورت کیست ؟ که نتوان شناخت سیرت او را بر تن من حکم است

شب شد و اشک خزان ، مردمک پنجره ها را شست وز پس پرده ی پنهان فراموشی مشعل یا تو

بر پرده های رنگی بهزاد نامدار من ، نقش سالخورده ی خیام شاعرم من ، در میان بزم دستی به

شب در پس لبان درشت و سیاه خویش دندان فشرده بود بر الماس اختران الماس هر ستاره به یک ضربه

باران بامداد کهنسالی از موی من ، سیاهی شب را زدوده است اما به طعنه ، دست نمی شوید ازس

در بیابان فراخی که از آن می گذرم پای سنگین کسی در دل شب با من و سایه ی من

امشب ، گرسنگان زمین ، قرص ماه را از سفره ی سخاوت دریا ربوده اند اما ، نسیم مست در