شام بازپسین، آتش، نادر نادر پور

می گفتم : ای درخت می گفت : جان من می گفتم : آشیان بهاری ؟ می گفت : اگر

از آسمان آبی چتری نساختم تا در شب زمین از ازدحام باران ، بیرون کشد مرا روحم همیشه چون تن

شبانگهان که شفق ، موج آتشینش را به صخره هی زمین کوبد از کرانه ی روز به جی آن که

دلم سیاه نبود ولی درخت که سر سبزی اش درخشان بود ز پشت پنجره با سرزنش به من نگریست من

در آبی خجول آسمان پرنده ای صفیر زد کجاست ، پس کجاست صبح ؟ جواب دادمش به روی بال های

ای آفریدگار با من بگو که زیر رواق بلند تو ایا کسی هنوز یک سینه آفتاب و یا یک ستاره

شب ها که بر حریق افق باد می وزد خاموش می نشینم چونبرف زیر ماه در من ،‌ پرندگان سیه

آه ای انیس روزگاران قدیم من ای یاد تو در تیره بختی های ندیم من ایا خبر داری ازین رنج

با خویش می ستیزم کای سالخورده مرد پس کی ز خواب خردی بیدار می شوی ؟ ایا ندیده ای که

سفر ، کنایه ای از مرگ است همین که بال هواپیما ترا ز خاک به سوی پرنده ها راند دلت