راهی و آهی، هوشنگ ابتهاج

نه هراسی نیست من هزاران بار تیرباران شده ام و هزاران بار دل زیبای مرا از دار آویخته اند و

شبی کدام شب ؟ شبی شبی ستاره ای دهان گشود چه گفت ؟ نگفت از لبش چکید سخن چکید ؟

گفتم اگر پدر نتوانست یا نخواست من هموار کرد خواهم گیتی را. فرزند من به عُجبِ جوانی تو این مگوی

خانه خالی تنهایی مثل اینه بی تصویر در شب تنگ شکیبایی عکسی آویخته بر دیوار مثل یادی سبز مانده در

ارغوان، شاخه همخون جدا مانده من آسمان تو چه رنگ است امروز؟ آفتابی ست هوا؟ یا گرفته است هنوز ؟

او را ز گیسوان بلندش شناختند ای خاک این همان تن پاک است ؟ انسان همین خلاصه خاک است ؟

چه فکر می کنی؟ که بادبان شکسته زورق به گل نشسته ای ست زندگی ؟ در این خراب ریخته که

خانه دل تنگ غروبی خفه بود مثل امروز که تنگ است دلم پدرم گفت چراغ و شب از شب پر