غزل، هوشنگ ابتهاج

زمانه قرعه ی نو می زند به نام شما خوشا شما که جهان می رود به کام شما درین هوا

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت شادی مکن از زادن و شیون

موج رقص انگیز پیراهن چو لغزد بر تنش جان به رقص آید مرا از لغزش پیراهنش حلقه ی گیسو به

زین پیش از پس و پیش زلف دو تا مگستر در پیش پای دل ها دام بلا مگستر تا کی

ز داغ عشق تو خون شد دل چو لاله ی من فغان که در دل تو ره نیافت ناله ی

بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم ازین چه خوش ترم ای جان که من برای تو

با این دل ماتم زده آواز چه سازم بشکسته نی ام بی لب دم ساز چه سازم در کنج قفس

باز امشب از خیال تو غوغاست در دلم آشوب عشق آن قد و بالاست در دلم خوابم شکست و مردم

ای فرستاده سلامم به سلامت باشی غمم آن نیست که قادر به غرامت باشی گل که دل زنده کند بوی

هنوز چشم مرادم رخ تو سیر ندیده هوا گرفتی و رفتی ز کف چو مرغ پریده تو را به روی