قطعه، هوشنگ ابتهاج

آه در باغ بی درختی ما این تبر را به جای گل که نشاند ؟ چه تبر ؟ اژدهایی از

تو را می خواهم ای دیرینه دل خواه که با ناز گل رؤیا شکفتی به هر زیبا که دل بستم

تا دور گشتی ای گل خندان ز پیش من ابر آمد و گریست به حال پریش من ای گل بهار

رفت آن یار و داغ صد افسوس بر دل داغدار یار گذاشت ما سپس ماندگان قافله ایم او به منزل

گر جهان را نبودی این ایین کی گمان بر دمی ز دشمن و دوست خرد و داد از جهان گم

این لاله ها که در سر کوی تو کشته اند از اشک چشم و خون دل ما سرشته اند بنگر

سینه باید گشاده چون دریا تا کند نغمه ای چو دریا ساز نفسی طاقت آزموده چو موج که رود صد