گر تو شیرین شکر لب بشکر خنده در آئی

گر تـو شیرین شـکر لب بـشکر خـنده در آئیبــشــکـر خــنـده شـیـریـن دل خــلـقـی بــربــائیآن نه مرجان خموشست که جانیست مصوروان نه سرچشمه نوشست که سریست …

گر تـو شیرین شـکر لب بـشکر خـنده در آئی	بــشــکـر خــنـده شـیـریـن دل خــلـقـی بــربــائی
آن نه مرجان خموشست که جانیست مصور	وان نه سرچشمه نوشست که سریست خدائی
وصـف بـالـای بـلـنـدت بـسـخـن راسـت نیاید	بـا تـو چـون راسـت تـوان گـفـت بـبـالـا کـه بـلائی
سـرو را کـار بـبـنـدد چـو مـیان تـنـگ بـبـنـدی	روح را دل بــگـشــایـد چــو تــو بــرقـع بــگـشـائی
همه گویند که آن تـرک خـتـائی بـچـه زانروی	نـکـنـد تـرک خـطـا بـا تـو کـه تـرکـسـت و خـتـائی
چـون درآئی نـتـوانـم کـه مـراد از تـو بــجـویـم	کـه من از خـود بـروم چـون تـو پـری چـهره در آئی
تـو جـدائی که جـدائی طلبـی هر نفس از ما	گـر چـه هر جـا کـه تـوئی در دل پـرحـسـرت مائی
مـن بــغــوغــای رقـیـبــان ز درت بــاز نـگـردم	کــه گـدا گـر بــکــشــنـدش نـکــنـد تــرک گـدائی
وحـشی از قید تـو نگریزد و خـواجـو ز کمندت	کـــه گـــرفـــتـــار بـــتـــانــرا نــبـــود روی رهــائی