| 
پادشاهی اردشیر نکوکار
چـو بـنـشـسـت بــر گـاه شـاه اردشـیـربــیـاراسـت آن تــخـت شـاپــور پــیـرکــمـر بــســت و ایـرانـیـان را بــخــوانـدبـــر پــایــه تــخــت زریــن نــ...| چـو بـنـشـسـت بــر گـاه شـاه اردشـیـر | بــیـاراسـت آن تــخـت شـاپــور پــیـر |
| کــمـر بــســت و ایـرانـیـان را بــخــوانـد | بـــر پــایــه تــخــت زریــن نــشــانــد |
| چــنـیـن گــفــت کــز دور چــرخ بــلــنــد | نخـواهم کـه بـاشـد کـسـی را گزند |
| جـــهــان گــر شـــود رام بـــا کــام مــن | بـــبـــیــنـــنـــد تـــیــزی و آرام مـــن |
| ور ایــدونــک بـــا مــا نــســازد جـــهــان | بــســازیـم مــا بــا جــهــان جــهــان |
| بـــرادر جـــهــان ویــژه مـــا را ســـپـــرد | ازیـــرا کـــه فـــرزنـــد او بـــود خـــرد |
| فـــــرســــــتــــــم روان ورا آفـــــریـــــن | که از بـدسـگالان بـشسـت او زمین |
| چــو شــاپـــور شــاپــور گــردد بـــلــنــد | شــود نـزد او گــاه و تــاج ارجــمــنـد |
| ســپـــارم بـــدو گــاه و تـــاج و ســپـــاه | کـه پـیمان چـنین کـرد شـاپـور شـاه |
| مــن ایــن تـــخـــت را پـــایــکـــار وی ام | هـــمـــان از پــــدر یـــادگــــار وی ام |
| شـــمـــا یـــکـــســــره داد یـــاد آوریـــد | بـــکــوشـــیــد و آیــیــن و داد آوریــد |
| چـنان دان کـه خـوردیم و بـر ما گذشـت | چـو مـردی همه رنج مـا بـاد گـشـت |
| چو ده سال گیتی همی داشت راست | بخورد و بـبخشید چیزی که خواست |
| نجـسـت از کـسـی بـاژ و سـاو و خـراج | همـی رایگـان داشـت آن گـاه و تـاج |
| مـــر او را نــکـــوکـــار زان خـــوانـــدنـــد | کـه هـرکـس تـن آسـان ازو مـانـدنـد |
| چــو شــاپــور گـشــت از در تــاج و گـاه | مر او را سـپـرد آن خـجـسـتـه کـلـاه |
| نـگــشــت آن دلـاور ز پــیـمـان خــویـش | به مردی نگه داشت سامان خویش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
- «
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- »
- «
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- »
