اشرف گيلاني
مرد بود و زن شبیه باد می وزید
……..
دست های من پر از شلختگی ست، مثل قبل
فکرهای من عقیم اختگی ست،مثل قبل
ماتی تمام صفحه های کیش من
تاس نرده های تختگی ست، مثل قبل
آری تمام خانه ها گِلی ست سهم من
آفتاب سست ساحلی سزت،سهم من
گوش سنگ ها پر است از شنیده ها
ناصبوری است و بی دلی ست سهم من
شیهه ای کشیدم از جنون گریختم
از خزان و خاک و خار و خون گریختم
هرکجا که شد دخیل بستم و اثر نکرد
باز هم از این ستون به آن ستون گریختم
بعد تو هنوز در نقاهت اند چشم هام
ناگهان به هر که جز تو بی شباهت اند چشم هام
حرف های نانوشته روی پلک های من؛
نا نوشته هایی از فقاهت اند چشم هام
بعد تو اسیر شهوت و سلیقه است، بودنم
قرن ها نبوده ام که یک دقیقه است، بودنم
تا زه بی تو مثل وحشت چکاندنِ
ماشه روی عزلت شقیقه است، بودنم
بعد تو برایم این سکوت و این هوار کافی است
با تو بی تو رنج انتظار کافی است
قرص..نه؛تفنگ…نه؛سقوط…نه؛خودت ببین
من برایم این طناب دار کافی است
این شلختگی بهانه نوشتن تو شد
فکر خام اختگی تولد منِ تو شد
مرد بود و اسب بود و زن شبیه باد می وزید
مرد خیس مشق های من زن تو شد
