یاران ناشناخته ام چون اختران سوخته چندان به خاک تیره فرو ریختند سرد که گفتی دیگر، زمین، همیشه، شبی بی ستاره ماند.آنگاه، من، که بودم جغد سکوت لانه تاری…
آنگاه، من، که بودم جغد سکوت لانه تاریک درد خویش، چنگ زهم گسیخته زه را یک سو نهادم فانوس بر گرفته به معبر در آمدم گشتم میان کوچه مردم این بانگ بالبم شررافشان:
(( – آهای ! از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید! خون را به سنگفرش ببینید! … این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش کاینگونه می تپد دل خورشید در قطره های آن …))
بادی شتابناک گذر کرد بر خفتگان خاک، افکند آشیانه متروک زاغ را از شاخه برهنه انجیر پیر باغ …
(( – خورشید زنده است ! در این شب سیا [که سیاهی روسیا تا قندرون کینه بخاید از پای تا به سر همه جانش شده دهن، آهنگ پر صلابت تپش قلب خورشید را من روشن تر، پر خشم تر، پر ضربه تر شنیده ام از پیش…
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید !
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید ! … ))
از پشت شیشه ها …
نو برگ های خورشید بر پیچک کنار در باغ کهنه رست . فانوس های شوخ ستاره آویخت بر رواق گذرگاه آفتاب …
من بازگشتم از راه، جانم همه امید قلبم همه تپش .
چنگ ز هم گسیخته زه را ره بستم پای دریچه، بنشستم و زنغمه ئی که خوانده ای پر شور جام لبان سرد شهیدان کوچه را با نوشخند فتح شکستم :
(( – آهای ! این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش کاینگونه می تپد دل خورشید در قطره های آن …
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید
خون را به سنگفرش ببینید !
خون را به سنگفرش بینید !
خون را به سنگفرش …))
منبع : درج
