سلیمان حسنی
امیــدم بودتــاجانم تـــــوباشـــی
عزیزم خون رگهـــایم توباشــــی
گَهِ تنهـــــائی وبـی هـمـــزبانـــی
رفیـــقِ گاه وبیــگاهم تــوباشـــی
دلم میخـــواسـت وقتِ غصه هایم
تســـلی بخشِ غمهـایم توباشـــی
بـه وقـتِ آرزویـم بـــهـرِفــــردا
دلم میخـواست رؤیایم توباشـــی
زمــانِ نم نمِ بـارانِ چـشـــــــمم
پنــــــــاه ویـارومـأوایم توباشــی
به دشــتِ عاشــقی درزیـــرِباران
چــویک دلداده،همپـایم توباشــی
زِدســـتِ حـرفِ مــردم ناامیــدم
چه می شـــــدیارِتنهایم توباشــی
به هنـگامِ دعــایِ نیــمه شـــــبها
هــم آوایِ دعـاهایـم تــوباشـــی
سـلیمان گرشدم،درشـهرِعشـــقم
ســـبایِ مُلکِ زیـبـایم تــوباشــی
شَــــوَم آواره یِ دشـــت وبیابان
چــومجنــونی که لیلایم توباشــی
چــــووامق بگـــذرم اززنـدگانـی
درآن وقتی که عــذرایم توباشـی
اثـــــرازکــوه دردنیــــــانـمـانَد
اگرشــــیـریـنِ رعنایم توباشــی
برایِ شــــــرحِ اعماقِ وجــودم
شَوَم شعری که معنایم توباشــی
زمیـــنم تــابگــردم گِردِ روزت
نگارِروزوشـــــبهایـم تـوباشـــی
چه می شـدشــاه بیتِ شـعرهایم
به بســـــتانِ غزلهایم توباشـــی
دلم میخواست وقتِ جان سپردن
هم آوازِنفســهایم تـــوباشــــی
بخش قصیده | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
