سمیرا بیدریغ
سمیرا بیدریغ
متولد 1363/6/10
صادر از صومعه سرا
ساکن شهر رشت
در قالب شعر سپید کار می کنم
1
تا،،،دستیابی !
من،،،
طلوع خودم را
از چشمه ای آغاز کردم
که کوهی در میان داشت!
قدکشیدنم اما،،،
در آخرین غروب ِ يك عصر زمستانى بود
در تبی پنهان !
که با پرنده های غول آسا
به جانب من می آمد…
هنگامی
مرا پیدا کردم
که لاشه ای بودم دراضمحلال.
وَآشیانه ام را دیدم
که با اسب های برهنه
برآن تاخته اند!
همه ی شیهه ها
نیرنگی به ستوه آمده بود
در من !
به کجا باید می رفتم
به کدام سمت؟
با من حرف زیستن بود
در ترکیبِ خاک
وَ فانوسی
با،،، هیأت دست های تو !
بگذار بُستانی از سیب های
نرسیده باشم
درتابستان لبخند تو
طرحی
در طبیعتِ خانه بدوش !
من،،،
باهرچه بد و خوب
آینه ام
نگاه کن!
96/11/12
2
صحرای پُشتِ دریا…
برابر چشم هايم
ایستاده بود!
باقلبی
پشت گریوه ای مچاله،
وَ،،، گم شده
از آشیانه ی خورشید!
نوری ،،،
بادریچه های شب نبود
تاصحرا،،، توفانی شود
باید
بر کدام تخته پاره بنشینم
تاراه های دریایی؟!
در حصار قلبِ دنیا
خطِ استوا
گم شده است
وَ
دریای پشت البرز
درحنجره ا ی باتلاقی
جریان دارد
قطره ای باران
درکولبارم نیست.
برای هر قطعه از خاک
ساحلی رانقاشی کرده ام
باقلمی سبزآبی.
بلمی دارم گیج
می خواهم
چشم هایم را
در تنهایی
شناور باشم
ای ایستاده درمن!
96/11/11
3
دگردیسی ی متوالی…
هر روز،،،
بهانه ی پاییز در می کوبد
تاشکوفه های گل داده
در خیالم ؛
پرپر شود!
اما من ،
هر آن
پروانه ای دیگرم!
4
دربی تکیه گاهی …
درخت های عریان وُ
کلاغ های بی حنجره ،،،
با دسته های نامنظم
بر دهانه ی آتشقشانی خاموش
سایه ات را از من
برداشته اند!
دره ای متروک
ردپای تو
وَ،،،
تمام تنهایی ام را ؛
شال گردن می بافد
درخت های عریان ،،،
ومیوه های کال
هی بزرگ تر می شوند
من اماّ،،،
هی کوچک تر…
خانه ام،،،
مُشرِف به نگاه توبناشده است
مرامی بینی؟
حنجره ام را
به بادمی سپارم
مرا،،،
به خانه ات برگردان ….
مسلخ من
از التهاب کبودِشانه های تو
تبخاله بسته است
حالا
نگاهم در دسترس توست!…
به عریانی ی کدام درخت
تکیه کنم؟
جایگاهی منطبق،،،
با غنچه های نابالغ ؛
حریم روحم را فراگرفته ست.
من
در این حوالی
سیاه پوش کدام گسل بنشینم؟
?#شعر#سمیرا_بیدریغ
96/11/5
