علی مؤیّدزاده
1
ئه ی بوو که نه خشینه که م توی دلخوشی ژینه که م
خوشم ده ویی پر به دل من په پووله م ئه تو گول
چاوت له ره نگی ده دریا ئه ندامت به رز و بالا
قژت له ره نگی هه تاو نه خشینم دییه به رچا و
ده میکه میوانمی خه م ره وینی ژیانمی
بوو که له ی من چ منده شیر نه چه شنی قه نده
بوو که له نه خشینه که م ئه ی هاوده می ژینه که م
چ جوان و دلبزوینی پیمخوشه بمدوینی
2
باخی سه وزی نیشتمانم، به نه یاران نادری__ نابی هه رگیز هیچ نه یاری ده ستی پیدا داگری
قه ت به ری ئه م پیره باخه بوغه یرشیرن نه بو__تاله بووی قه ت به تو پزی تامی شیرن ناگری
داری باخم گه رهه موو روژی هه ره س بکری چ باش__به رز و بالاتر ده بی ، هیچ ته وری به رگه ی ناگری
زوری چشتو تامی تالی و ویشکه سالی با خه که م__ریشه کانی دا کوتاوه، توانیوی خوی راگری
هه رلکیکی داوه لیکه پیی ده تارین کوند وقه ل__شاره زایه بو هه بوونی هه رده بی پی داگری
داری با خم هینده به رزه، بوته هیلانه ی هه لو__ شاهه لو پیی که سری شانه چا وله کوندی داگری
3
شعر ما فریاد نسلی است پایدار راد مردانی که رفتند پای دار
شعر ما گنجی است بی تا در جهان پر شراب سُکر از زرتشتیان
شعر ما روشن ضمیری است هوشیار دیده اندر دل و او بی اختیار
می زند نقبی به ژرفای وجود تا بجوید صانع آن تار و پود
از ورای ظلمت ظاهر بسی نقش بیند بیشتر از هرکسی
شعر ما تصویر رنجی است بی امانی کو فروخفته درون نای جان
دشنه ای از ناشناسی از گُمی زخمی اندر پُشت از نا مُردمی
شعر ما سجّاده ای است بهر نماز بر ملا گردد در آن صد گوئه راز
کاش شعر ما تهی می شد ز بیم از هرکس می رست این باغ شمیم
میکده پُر می شد از باده پرست شعرما می گشت هرسو دست به دست
4
الا ای یار دیرینم کتابم تویی مطلوب احساسات نابم
درون تو گلستانی است خوشبو ز بوی گُلشنت موجی برآبم
تو شمع محفل اهل کمالی چو پروانه به دورت در شتابم
به هر برگت هزاران پند نیکو است خوشا آن دم که از آن بهره یایم
تو ای داناترین، مانا ترینی نمیرایی درخشان آفتابم
می دیرینه ای ، وُرد شرابی نوای دلنوازان ای رُبابم
کلام شکّرینت سُکر عشق است به یُمن تو به پیری در شبابم
تو سلطان جهان دانش استی الفبای حقیقت در تو یابم
تویی کوثر زُلال آب بهشتی تویی در تیره شب فجر شهابم
