محمد یزدانی جندقی
۱)
در نُه تووی تاریکی
تنها چه نشسته ای سرد و سنگین
هشت گوشه ی هستی را
آذین به آینه بسته است آفتاب
بر خیز ! که در هفت آسمان و زمین
تونیز یک ستاره ی دنباله دار…
یعنی چه که نداری ؟!
که خود یک ستاره ای در سوسو
۲)
تا سه تار دلت کوک شود
با دو دستی که بالا گرفته ای
به آهنگی از نیایش
شعری بخوان پریشان
اکنون که ردیف را یگانه می نشانی
در ستایش خورشید …
3
پشت به تصویر
این منم که می بافم
قالی هفت رنگ زندگی ام را
با طرحی افشان رج به رج با تو
روبه تصویر
این کیست که نقاشی می کند؟!
خط می نویسد
حتی شعر می گوید:
ومردمی که بی نگاه می گذرند
مگر نقاش که با درنگ می نویسد
زنده باد شاعر
چه با سلیقه تنهایی مرا قاب کرده است
