سوگند صفا
محکوم این احساس خود داری
محکوم این آغوش اجباری
محکوم غم،بودن-بدون تو
از هر چی که عشقی بهش داری
محکوم دنیای پریشونی
محکوم این دل کندن ورفتن
پا میکشم بی تو یه روز از “ما”
تنها میشم توو واژه “تو”،”من”
تو حسرت آغوش شب هامی
من حسرت آتیش لب هاتم
آره خیال خام و میشناسم
آره دلیل اشک شب هاتم
من هم مثه بغضت نفس گیرم
پنهون نکن با خنده غم هاتو
شاید چرا؟!!حتمایه روزاین عشق
می گیره از غم حق اشکاتو
وحشت ازاینکه بی تو کی میشم
داره همه دنیامو می گیره
کی حجم تنهاییتُ بعد از من
توو اون خیال خام و میگیره
تکلیف این بغضی که دارم چی؟
بعد تو با کی میشه بارون شد
تا کی میشه این راه وتنها رفت
با کی میشه جنگید و ویروون شد
حسی وعشقی که توو چشمامه
میتونه هر بغض ُبترکونه
جز تو کی با تقدیر درگیره
جز من کی از این حکم میخونه؟
سروده در27/5/93
برمن ببخشید که در اولین شعرم در سایت این همه کم وکاستی دارم…
بخش چهار پاره | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
