توی دلم تخمای نفرت ریشه دارن

چشم امید از خاکِ بی حاصل بگیرن

یک مردِ بی احساس ، مرد زندگی نیست

اصلاً درِ این مردو باید گل بگیرن!

کی گفته پایانِ شبِ سیاه، سپیده س

فردای من به نور، امیدی نداره

سرتاسرِ دنیای من ابرای تیره س

این گرگ بارون دیده، خورشیدی نداره

آرامشِ بعد از یه طوفانِ مهیبم

آوارهایی که صدای مرگ دارن

بم نیستم اما تمومِ بخش بخشم

ویروونه هایی بدتر از یک ارگ دارن!

کار من از دارو این چیزا گذشته

فرضِ محالِ که دعاهاتون بگیره

اصلاً امیدی به شفاءُ معجزه نیست

عمراً اگه این جسم مرده جون بگیره!

از من تموم شهر دل کندن، بریدن، چون

بودن تو یک ویروونه به این سادگی نیست

بانو تو هم یک روز میفهمی و رد می شی

یک مرد بی احساس، مردِ زندگی نیست