مصطفی سراج
غـــوغای قلب دلگیر. آشـــــــوب خلــــق اینجاست
تنهـــــــا ترین سکـــوتم. مــــــــاوای عشق تنهاست
بـــــی باده ســـــرنگونی، آیین مــــــردگــــان است
کـــــو زنده ای؟ کجــــــــا دل؟این آرزوت بیجاست
ای داغ پـــــای بر دل، بر شــــــــــــــو که بیقرارم.
با گـــــامهای خــــــوننین،آمــــــــال ما شکیباست
بستیز تا کــــــــه هستم ، با مهــــــــر دوست اما..!
خوش دان که این تصابی، بی پرده باز بر جاست.
دندان کـــــــــرم خـــــــــورده، از بن فتــاده یا نه؟
جــــویای رمز از چه؟، آنجـــــا که عشق پیداست
اقلــــیم پَر سیاهی. چشمت چـــه سخت تنگ است
اینجــــــا میان قلبم با صد گنـــــــــــــــاه دریاست.
(فریــــاد) حرف مــــــــــا را با سوز آتشین گفت.
آنجـــــــا که مرز بشکست. رندی ما چو اغماست.
آنجـــــا که سفـــــله خواهان، از دید عقل خــــامند
هــــر لحظه صد تعلل، از جهـــــلِ ما هـــویداست.
پیچیده مـــــوی بر موی، دیگر نیم سخــــــــن گوی
چون گوی گشته بی سوی، این جمعها چو منهاست
بنگر شهیر شهــــــــــــرم. شهــــــری مجاز پرور
ازشهــــــــر حق پرستان بیرون شدن چه زیباست
تلخـــــم چو ذهر بنگر، مـــــــــرگم بود فصاحت
“آشفته” چــون تگرگــــــم، ترکیب دست یغماست.
