شهر پايـيـــــزى…
از همان آغاز قـــصه دردهـــــايم رانديــد
روى خـط سرنوشتش رد پايـــم را نديــد
روبرويــم ايـستاد اما چـــرا او هــيچوقـت
بغض سنــگين ونفسگـير صدايـم را نديـد
در ســراپـــاى دلـــــم آتــشفشانى خفتـه بود
آتــشى خامــوش بودم شعــله هــايم را نديــد
هـر نــفـس در خـــود شكستــن در سرابــــــ لـحظه هــا…
وسعتـــــ ــ ويـرانــى بى انتهايــــم را نديــد
سيــنه ام لبريــز شـــد از انفجـــار يــكـــــ سكوتـــــــــ ــ
او ولــــى خامـــوشى فــرياد هــايم را نديــد
با نـگاهى بـــى تفاوتــــــــ ـ رد شــد و وقتـــى كه رفتـــــــ ـ
لحظه ى پـيــوند غـــم با روزهايـــم را نديــد
يكــــ نفس از من جـدا شـد او و از اين فاصلـه…
خلوتــــــ ـ ديــرينه ى درد آشـــنايم را نديــد
ابــــر بارانــى شـــــدم حتـى براى يكـــ نگــاه
سردى چشـمان خيس و مـبتــلايـم را نديــد
شــهر پاييـــزى شــدم هـــرگز ولـى وقـــــتى كه رفتـــــــ ـ
غربتــــــــ و دلتنگــــى پس كــوچه هـــايم را نديـــد
